Το έργο:

Δύο νέοι άντρες στη Μεσαιωνική Ινδία, αυτός πού εκπροσωπεί την ενστικτική, πρωτογενή συμπεριφορά και κείνος που προτείνει την νοητική επεξεργασία, διεκδικούν την ίδια πανέμορφη γυναίκα. Όταν θα πεθάνουν-αυτόχειρες αποκεφαλισμένοι- η Θεά Κάλι, θα δώσει τη δυνατότητα στη γυναίκα να ενώσει τα κεφάλια με τα σώματα. Εκείνη θα το πράξει, όμως θα τα ενώσει ανάποδα, το κεφάλι του ενός στο σώμα του άλλου. Απ’ αυτό το σημείο ξεκινάει το δεύτερο μέρος του έργου, η διεκδίκηση δηλαδή τού ερωτικού πόθου από το σώμα και το κεφάλι, από το ένστικτο και την νόηση, από τον πρωτογενή παγανισμό, στην δευτερογενή αισθησιακή επεξεργασία.
Το έργο θέτει το τεράστιο αυτό ερώτημα με συναρπαστικό τρόπο. Μας μιλάει για την διαφορά Ανατολής και Δύσης, κύκλου και ευθείας, πανθεϊσμού και ιδεαλισμού, τελετουργίας και μηχανιστικής πολυγνωσίας. Στο μεταίσθημα του θεατή μένει η επιλογή: οι δύο πλευρές της ύπαρξης συγκρούονται ή αλληλοσυμπληρώνονται; Τελικά οι αντιθέσεις ενώνουν ή χωρίζουν; Το αντίθετο μας απειλεί ή μας συμπληρώνει;
Ο Ινδικός μύθος δεν απαντά, αφήνει την επιλογή σε μας, σε όλους όσοι έρχονται να εμβιώσουν τον έρωτα και να διεκδικήσουν την ηδονή ως αυτοπραγμάτωση και ολοκλήρωση της ύπαρξης μας.

Η παράσταση:

Η παράσταση πραγματώνεται με τη μορφή της τελετουργικής πράξης από τρείς ηθοποιούς, δύο χορευτές κι ένα μουσικό.
”Τ ‘αλλαγμένα κεφάλια” είναι το τελευταίο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με τη ”Φόνισσα” του Α. Παπαδιαμάντη και συνεχίστηκε με το ”Τραγούδι του νεκρού αδελφού”.
Η ιεροπρακτική αυστηρή γεωμετρία της τελετουργίας αποκλείει οποιαδήποτε εξπρεσιονιστική προσέγγιση και στοχεύει στο ”είμαι” και όχι στο ”εκφράζομαι”. Προτιμά τις κυκλικές γραμμές από την αγωνιακή γραμμοθέτηση του γλωσσικού υλικού. ‘Ήχοι, ρυθμοί, άρσεις και μετεωρισμοί συνθέτουν ένα αφήγημα, μια μαγικοθρησκευτική ιχνογραφία για τον άνθρωπο και τον βαθμό ενσυνείδησης του όντος όταν δοκιμάζεται από την ποθητή ύλη ή από τις οδυνηρές διαδρομές της πνευματικότητας στο δρόμο για την κατανόηση ή κατ’ άλλους, τη δεξίωση της αλήθειας και του φωτισμού που ορίζουν τις ζωές μας, τις θνητές μας υπάρξεις εδώ κάτω στην γη.