ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ

Στη Ναζιστική Γερμανία, ο Βίλχελμ Φουρτβένγλερ θεωρείται ο σημαντικότερος Διευθυντής Ορχήστρας γι’ αυτό και χαίρει της εύνοιας του Αδόλφου Χίτλερ. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο κατεχόμενο Βερολίνο, ο Φουρτβένγκλερ θα κατηγορηθεί για τη σχέση του με το Ναζιστικό καθεστώς και θα υποβληθεί σε ανάκριση από τους Αμερικανούς. Την ανάκριση του μαέστρου αναλαμβάνει ο ταγματάρχης Άρνολντ ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να αποδείξει πως ο μουσικός υπήρξε στέλεχος των Ναζί κι εκμεταλλεύτηκε τα προνόμια που του προσέφερε το Κόμμα. Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι μηδαμινά μόλο ταύτα, τα επιχειρήματα του Φουρτβένγκλερ σχετικά με τη «διατήρηση της Γερμανικής μουσικής παράδοσης και των υψηλών αξιών», συγκρούονται με τις ανεξίτηλες μνήμες του Ταγματάρχη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους αμέτρητους νεκρούς. O μάρτυρας που θα αλλάξει την τροπή της ανάκρισης είναι ο Ρόντε, δεύτερο βιολί της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, ο οποίος με αντάλλαγμα την προσωπική του απαλλαγή, προδίδει κρυφές πτυχές του μαέστρου.

«Στα ερείπια τοποθετηθεί ο Χάργουντ τη δράση της Προσωπικής Συμφωνίας, το ιδανικό σκηνικό ενός πολέμου που μόλις έχει τελειώσει. Ή μάλλον δεν έχει τελειώσει. Διότι ακόμη κι αν έχει υπάρξει κατάπαυση του πυρός, τα πρόσωπα του έργου κουβαλάνε την οδύνη και τις μνήμες αυτού του πολέμου.

Στον πόλεμο δεν υπάρχουν καθαροί νικητές. Πρόκειται για μια συνθήκη ακραία, ολοκληρωτική, βάναυση. Όλοι κάτι χάνουν. Σε τέτοιες συνθήκες οι συμπεριφορές είναι αποκαλυπτικές. Κι εκεί ακριβώς συναντιέμαι με αυτό το σπουδαίο έργο, όχι μόνο σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω σκηνικά μία από τις χειρότερες σελίδες της ανθρώπινης Ιστορίας αλλά να αναζητήσω αντιστοιχίες σε ένα σήμερα που αν και με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, έχει επίσης ακραίες εκδοχές.»
Δημήτρης Μυλωνάς

Στο «Προσωπική Συμφωνία» η δράση συμβαίνει σε ένα τοπίο από ερείπια. Διόλου τυχαία. Γιατί εκτός από τα ορατά ερείπια του πολέμου, των βομβαρδισμών, υπάρχουν κι εκείνα τα βαθιά ριζωμένα στις ψυχές των ανθρώπων, αποτέλεσμα ενός άλλου «πολέμου» εσωτερικού, υπαρξιακού. Τα πρόσωπα στέκονται στα ορατά ερείπια για να μιλήσουν τη δική τους ιστορία, ιστορία-ψηφιδωτό της «μεγάλης» Ιστορίας, σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν και να επουλώσουν τις ψυχικές τους πληγές. Αυτές οι «μικρές» ιστορίες είναι που θα φωτίσουν στα μάτια μας τη «μεγάλη» Ιστορία για να μας επιτρέψουν τελικά και τη δική μας προσωπική εμπλοκή σε γεγονότα του παρελθόντος τα οποία αν και με διαφορετικά χαρακτηριστικά, φωτίζουν πρακτικές του μέλλοντος.
Το «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ (συγγραφέα του επίσης βραβευμένου έργου The dresser), γράφτηκε το 1995 και βασίζεται σε πραγματικά ημερολόγια του σπουδαίου μαέστρου Βίλχελμ Φουρτβένγλερ, τα οποία κρατούσε κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του. Πρεμιέρα του έργου έγινε στην Αγγλία, στο Minerva Theatre του Τσίτσεστερ σε σκηνοθεσία Χάρολντ Πίντερ. Για την ερμηνεία του μαέστρου ο Ντάνιελ Μάσεϊ απέσπασε το βραβείο Laurence Olivier Award for Best Actor ενώ το έργο τιμήθηκε με το βραβείο Laurence Olivier Award for Best New Play. Το 2001 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη σε διασκευή του ίδιου του συγγραφέα, σκηνοθεσία του Ούγγρου Ίστβαν Σάμπο και με τον Χάρβευ Καϊτέλ στο ρόλο του ανακριτή Άρνολντ.