Ο Χρήστος Βαλαβανίδης είναι πρώτα ποιητής και μετά θεωρεί τον εαυτό του ηθοποιό. Λέει: εγώ δεν γράφω επεξηγηματικά σημειώματα για το θέατρο… παίζω θέατρο. Όλη η θεωρία μου, η άποψη μου και τα πιστεύω μου για το θέατρο περικλείονται στο παίξιμο μου. Γι αυτό και πάντοτε η συμβουλή μου στους συναδέλφους μου, κατά την διάρκεια των προβών είναι: «μη μου εξηγείς τι κάνεις, παίξ’ το».
Πιστεύω ότι κάθε ηθοποιός είναι από τη φύση της Τέχνης του μίμος. Η θεατρική πράξη είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, “…μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης…”. Υπάρχουν λοιπόν στον άνθρωπο έμφυτες οι αρχέγονες κινήσεις και τα αρχέγονα αισθήματα, που είναι αυτά που συντελούν την καθημερινή του ύπαρξη (περπατώ, τρέχω, περιμένω, σκέφτομαι, κοιτώ, χαίρομαι, πονώ, τρομάζω, γελώ, κλαίω, ερωτεύομαι, φοβάμαι κλπ). Έτσι ο ηθοποιός, με την μνήμη του σώματος και του συναισθήματος, που για την κατάκτηση τους εξασκείται με ειδικές ασκήσεις, αναπαριστά-μιμείται τις κινήσεις και τα αισθήματα, δημιουργώντας τη θεατρική πράξη.
Σαν τους νομάδες, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι, από σκηνή σε σκηνή, από θέατρο σε θέατρο χρόνια αρκετά. Γοητευτική αυτή η μετακίνηση, κάθε φορά σαν να γνωρίζεις ένα νέο τόπο, να τον οικειοποιείσαι, να τον κάνεις σπίτι σου, μετά όμως αναγκάζεσαι να τον εγκαταλείψεις. Σε τέτοιες περιπλανήσεις καμιά φορά υπάρχουν κι εκπλήξεις. Συναντάς και συναντιέσαι με έναν νέο τόπο που ξέρεις ότι μπορεί να γίνει το νέο σου σπίτι, ένα σπίτι όμως μόνιμο πια. Το οικειοποιείσαι, το συγυρίζεις, το φροντίζεις. Εκεί δεν θέλεις να μένεις μόνος. Καταλαβαίνεις ότι τα θεμέλια του θα είναι ακόμα πιο ανθεκτικά αν ενώνονται πολλές δυνάμεις μαζί. Ότι η εστία του θα είναι ακόμα πιο ζωντανή αν ακούγονται πολλές φωνές μαζί. Έτσι ο νέος σου τόπος γίνεται ένα σπίτι φιλόξενο, ανοιχτό. Ένα σημείο συνάντησης.
Καλώς ήρθατε στο Από Μηχανής Θέατρο
