ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Το “Σλουθ” αποτελεί μια ολοκληρωμένη άρτια θεατρική πρόταση και συγχρόνως μια μοναδική εμπειρία για όσους το παρακολουθήσουν. Τόσο οι ερμηνείες των ηθοποιών, όσο και ο λόγος του Shuffer, που κυμαίνεται μεταξύ σοβαρού και αστείου, συναρπάζουν. Μην το χάσετε! Μιχαήλ Παπανικολάου, athens-art.gr, 09/12/21

Ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Δημήτρης Μυλωνάς, μάχονται επί σκηνής. Η συνεχής ένταση και οι εναλλαγές της ψυχολογίας των πρωταγωνιστών, σε επηρεάζουν στον υπερθετικό βαθμό, και δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις, μέχρις ότου το έργο ρίξει αυλαία. Ευρυγένης, welovetheater.gr, 24/12/21

Ο Σωτήρης Χατζάκης σκηνοθετεί και κράτα έναν από τους δύο ρόλους, σε μία από τις καλύτερες παραστάσεις της πόλης. Εμβαθύνει με συνέπεια στον ψυχισμό του ήρωά του και αποδίδει εκπληκτικά όλη αυτήν την παράνοια που γιγαντώνεται όταν, απέναντι του, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται κάποιος που είναι πολύ καλός και όχι ένας άθλιος τύπος. Αποδεικνύει στη σκηνή περίτρανα τους λόγους που λογίζεται τόσο ως σκηνοθέτης, όσο και ως ηθοποιός, από τους καλύτερους που έχουμε στη χώρα…Μαζί του και ο Δημήτρης Μυλωνάς που δίνει το αντίπαλον δέος του συγγραφέα και καταφέρνει να περάσει όλη την ενέργεια του νεότερου άνδρα και την πνευματικότητα Η παράσταση καταφέρνει να περάσει όλο το πνεύμα του έργου του Άντονι Σάφερ και αντικατοπτρίζει όλους τους λόγους που έχει γνωρίσει πολύ μεγάλες επιτυχίες σε κάθε της ανέβασμα. Συστήνεται με πολύ μεγάλη θέρμη στους φίλους του καλού θεάτρου, που θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν και τη σύμπραξη δύο πολύ σπουδαίων θεατρανθρώπων της πόλης μας. Θοδωρής Κ., 12/01/22, sinwbradio.com

Κάποια έργα αποτελούν ορόσημο στην εξέλιξη της τέχνης του θεάτρου και ανάμεσά τους διακρίνει κανείς το έργο με την ονομασία «Σλουθ». Πόσο μάλλον όταν με αυτού του είδος τα έργα καταπιάνονται τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά άνθρωποι της τέχνης με υπόβαθρο, γνώση και ποιότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει στο δίδυμο των ηθοποιών Σωτήρη Χατζάκη και Δημήτρη Μυλωνά. Ο δε πρώτος, πέραν την υποκριτικής, ανέλαβε και την σκηνοθετική σφραγίδα του αριστουργήματος και το αποτέλεσμα δικαιώνει την ιστορία. Ο Σωτήρης Χατζάκης, με την ποιότητα και την θεατρική παιδεία που τον διακρίνουν, είναι απλά καθηλωτικός. Από την άλλη πλευρά, ο Δημήτρης Μυλωνάς είναι σπουδαίος ηθοποιός και μας το υπενθυμίζει στην εν λόγω παράσταση. Η εκφραστική του δεινότητα, οι μεταπλάσεις του προσώπου του ως επέκταση των ψυχολογικών του αντιφάσεων, η ενέργεια και ο ενθουσιασμός τα οποία επιδεικνύει απλόχερα στη σκηνή οδηγούν το κοινό στην ταύτιση και την πνευματική και ψυχολογική σύμπλευση. Συνολικά μία παράσταση εποχής, όχι με την χρονική της σημασία, αλλά με την βαθύτητα των διαδραματιζόμενων γεγονότων και νοημάτων τα οποία αποτυπώνει και προβάλει καθ’ όλη τη διάρκεια της. Αντώνης Χαριστός, tetragwno.gr, 01/02/21

Μπορούμε να μιλάμε για ρεσιτάλ ερμηνείας του Σωτήρη Χατζάκη και σαν σωστός μαθητής ακολουθεί και ο Δημήτρης Μυλωνάς. Δεν ξέφυγαν ούτε λεπτό από τη παιγνιώδη, εγκληματική φύση του έργου. Ένα παιχνίδι για παιδιά όχι όμως για μεγάλα παιδιά γι’ αυτό και προορίζεται να καταλήξει. Μαρία Μαρή, theatromania.gr, 10/02/22

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι άρτια κουμπωμένοι στους ρόλους τους. Ο Σωτήρης Χατζάκης, ως Άντριου Γουάικ, μπαίνει δυναμικά στην ψυχοσύνθεση του συγγραφέα που προσπαθεί να κάνει πραγματικότητα το τέλειο έγκλημα. Εξαιρετικός στο ρόλο του ερωτευμένου Μίλον ο Δημήτρης Μυλωνάς, που θα κάνει τα πάντα για να παντρευτεί την αγαπημένη του. Γίνεται μαριονέτα στα χέρια του συγγραφέα. Το «Σλουθ» είναι μια παράσταση που σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Μαίρη Ζαρακοβίτη, noizy.gr, 18/04/22

Στο έργο, η αστυνομική πλοκή είναι το πρόσχημα για μια σαρωτική ταξική κριτική στις έμφυλες σχέσεις και στη μάχη για σεξουαλική υπεροχή, στις κοινωνικές ανισότητες, στις σχέσεις εξουσίας και υποταγής μεταξύ των ανθρώπων. Ο πολύπειρος ηθοποιός και σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης, πλάθει με ψυχή έναν συγγραφέα, έναν απατημένο σύζυγο που διψά για εκδίκηση. Μερικής στιγμές δε, θυμίζει Κρέοντα μαινόμενο απέναντι σ ε μια μασκαρεμένη «Αντιγόνη». Δε νομίζω ότι είναι λάθος, αντιθέτως, πιστεύω πως αυτή η τεχνική περνά το αγγλικό έργο μέσα από την ελληνική αρχαία συγγραφική παρακαταθήκη μεγάλων ποιητών. Ο Δημήτρης Μυλωνάς ακολουθεί τις προδιαγραφές του παιχνιδιού με εντυπωσιακό τρόπο. Αξίζει να δείτε την παράσταση για να γευτείτε ένα κορυφαίο έργο της παγκόσμιας δραματουργίας κι ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από δυο εξέχουσες προσωπικότητες του θεάτρου μας. Παύλος Λεμοντζής, cityportal.gr, 26/04/22

Η παράσταση Σλουθ του Σάφερ που παίζεται στο μοναδικά φιλόξενο Metropolitan Urban Theater, μας άφησε με την θαυμάσια επίγευση από ένα δυνατό, ευρηματικό, σπουδαίο έργο, που αποδόθηκε σκηνοθετικά και ερμηνευτικά με εξαίρετο τρόπο, αφήνοντας έντονο αποτύπωμα… Η σκηνοθεσία του κ. Χατζάκη, φροντισμένη, ουσιαστική, με ευρηματικές συμβολικές πινελιές και πληθωρικές στιγμές, παρακολουθώντας μια εξοντωτική ψυχολογική αναμέτρηση μέχρις εσχάτων, ως παιχνίδια ρόλων στην κόψη του ξυραφιού, από δύο άντρες που αγωνιούν για την επικράτηση του πιο ισχυρού/ ικανού… Σε ερμηνευτικό επίπεδο ο Σωτήρης Χατζάκης στον ρόλο του συζύγου- συγγραφέα με τον καλυμμένο προβληματικό ψυχισμό, απέδωσε εξαιρετικά την ισχύ του «κυρίαρχου του παιχνιδιού», με τον δέοντα αυταρχισμό, κυνισμό, χειριστικότητα, ενώ το χιούμορ του υπήρξε αυθόρμητο και αποτελεσματικό με στιγμές απολαυστικές… Ο Δημήτρης Μυλωνάς στον επίσης πολυσύνθετο ρόλο του εραστή, υπήρξε απλά υπέροχος, όπου πέραν της υποκριτικής δεινότητας ξεχωρίσαμε την θαυμάσια άρθρωσή του. Ο Δημήτρης Μυλωνάς των πολλών γκροτέσκο μεταμορφώσεων αλλά κυρίως των θεαματικών ψυχολογικών μεταστροφών, από την αθωότητα μέχρι την ακραία εκδικητικότητα, που υποστήριξε με πλήρη επαγγελματισμό, συνέπεια, αυθεντικότητα, αξίζουν πολλά εύσημα. Πίτσα Στασινοπούλου, kulturosupa.gr, 29/04/22

Ο Μυλωνάς καυτηριάζει το αχόρταγο “είναι” μας, παρουσιάζοντας τον Μάκμπεθ ως έναν κοινό άνθρωπο, που μάλλον επιφυλακτικά, αποφασίζει να αφήσει την παλιά ζωή του και να ενδυθεί την ιστορία του σαιξπηρικού ήρωα, να ζήσει ξανά από την αρχή. Ο Γιάννης Νταλιάνης ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς να υπερβάλλει στη σωματοποίηση της έντασης που τον διακατέχει…Η Άννα Ελεφάντη ταιριάζει εξαιρετικά με το ρόλο της Λαίδης Μάκμπεθ, της γυναίκας-δηλητήριο που βρίσκεται πιο κοντά στον κόσμο των ενστίκτων, της φύσης, στον παγανισμό…Ο εξαιρετικός Θανάσης Βλαβιανός κρατά κομβικούς ρόλους (αυλικός, βασιλιάς, στρατηγός) που φωτίζουν τη θολή ατμόσφαιρα του ακράτητου πάθους, η οποία οδηγεί τον Μάκμπεθ σε ματωμένα μονοπάτια. Μαρία Κρύου, Αθηνόραμα, 06/01/2022

Η μεταφορά αποτελείται από το φανερό μέρος της, τη συμπύκνωση των προσώπων σε τρεις ερμηνευτές. Έχει όμως και ορισμένα λιγότερο ορατά σημεία. Όπως η απενοχοποιημένη διάθεση των συντελεστών της να δώσουν ένα «μεγάλο» έργο με τους όρους του μικρού θεάτρου-δωματίου και στο ανάλογο ύφος…Είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς δεν ενδιαφέρεται μόνο για τον μηχανισμό που κινεί εσωτερικά τον Μάκβεθ –για την ψυχολογία του–, αλλά και για εκείνον που τον καθορίζει εξωτερικά. Αυτός ο δρόμος είναι εκείνος που επιβάλλει να δούμε την ιστορία του Μάκβεθ, αντί για προσωπικό δρόμο προς την κόλαση, σαν μια διαδικασία παραγωγής τυράννων. Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 13/12/2021

Είναι, ομολογουμένως, συγκλονιστική η στιγμή στην οποία η Λαίδη Μάκμπεθ (την υποδύεται με δυναμισμό και ενσυναίσθηση η Άννα Ελεφάντη) καλεί τα απόκοσμα πνεύματα όπως ευνοήσουν της μοίρας τα γραπτά σημεία. Είναι η τομή στην οποία επενδύει ο σκηνοθέτης και οφείλουμε να υποκλιθούμε. Με άλλα λόγια, ο Δημήτρης Μυλωνάς πέτυχε μία αντιστροφή των ρόλων όσον αφορά την αξιακή σχέση ισορροπίας μεταξύ των Στη βάση αυτή το σαιξπηρικό νόημα του κύκλου της βίας αποκτά νέα υπόσταση. Αντώνης Χαριστός, tetragwno.gr 11/12/2021

Απολαύσαμε μια παράσταση που η ανατρεπτικότητα της μας κέρδισε και μας έπεισε πως μια εις βάθος μελέτη ενός τόσο κλασσικού και επανειλημμένως παιζόμενο στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο έργου μπορεί να έχει αυτή την διαφορετική σκηνική παρουσίαση, αν βέβαια υποστηριχτεί με σεβασμό το πρωτότυπο κείμενο και ο ποιητικός του λόγος. Γιάννης Γαβρίλης, reformer.gr 25/12/2021

Στην παράσταση, ο λόγος του μεγάλου Άγγλου δραματουργού ακούγεται ατόφιος, καίριος και γνώριμος όσο ποτέ… Στον κεντρικό ρόλο ο Γιάννης Νταλιάνης που ανέλαβε και τη νέα μετάφραση. Μεγάλος θεατράνθρωπος, σηκώνει στους ώμους του το φορτίο του Μακμπέθ…Στο πλευρό του, η Άννα Ελεφάντη δίνει ζωή στην εμβληματική, αρχομανή Λαίδη Μακμπέθ… Η πορεία της προς την παράνοια είναι ανατριχιαστική και επισφραγίζεται από το μυστηριώδες και τραγικό τέλος της. Στον αντίποδα, ο Θανάσης Βλαβιανός – που επιμελείται και την ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση της παράστασης- έρχεται να ενσαρκώσει όλους τους ήρωες του καλού, της ακεραιότητας και του ήθους. Ξένια Μαυρομμάτη, welovetheater.gr, 27/01/2022

Μπορώ να σας πάντως μετά βεβαιότητος πως αυτόν τον Μάκβεθ πρέπει να τον δείτε. Ένας Σαίξπηρ τόσο ζωντανός, τόσο σύγχρονος και συνάμα τόσο σαιξπηρικός, ήταν μια ανακούφιση, μια ευχάριστη έκπληξη. Η παράσταση αυτή κατάφερε να εντοπίσει τη χρυσή τομή με χειρουργική ακρίβεια… Τα πρόσωπα ήταν ταυτόχρονα ονειρώδη και ρεαλιστικά, τα ένιωθες απόμακρα αλλά ήσουν σίγουρος πως κάπου έχεις ξανασυναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Διακυβεύονταν ζητήματα ζωής και θανάτου αλλά με έναν τρόπο… διαχειρίσιμο, αρμόζοντα σε κοινούς θνητούς. Ήταν μεγαλεπήβολοι χωρίς να είναι πομπώδεις, κι όμως ήταν ανθρώπινοι χωρίς να είναι λίγοι. Πώς το έκαναν αυτό; Δεν ξέρω. Να πάτε να τους δείτε…Οι παραστάσεις που λέγονται επιτυχημένες οφείλουν την επιτυχία του στο γεγονός ότι πραγματεύονται ταυτόχρονα ζητήματα ενός εύρους τόσο μεγάλου, ικανού να αγκαλιάσει ολόκληρη τη ζωή. Αυτή ήταν μια τέτοια παράσταση. Αφροδίτη Φλώρου, Quinta – theater.gr, 9/02/2022

Πέντε φορές βγήκαν οι ηθοποιοί για μπιζάρισμα. Πέντε! Μία παράσταση με ένταση και πάθος. Το τελείωμα βρίσκει την εξάδα των ηθοποιών να χαμογελά, εξουθενωμένη από την υπέρ-προσπάθεια, αλλά και τόσο μα τόσο ευτυχισμένη και πλήρη. Και εμάς, κυρίες και κύριοι. Και εμάς. Κώστας Κούλης, noizy.gr, 29/05/22

Ο Δημήτρης Μυλωνάς έχει στήσει με μεράκι, ένα έργο με ταχείς ρυθμούς, μεταπηδώντας εντέχνως από έτος σε έτος, από γεγονός σε γεγονός, βοηθώντας ακόμα και τον πιο αδαή θεατή να αντιληφθεί και να κατανοήσει την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Από τη δύση του εμφυλίου μέχρι την εδραίωση της Χούντας. Από την άνοδο του Σοσιαλισμού, και την έναρξη των μεταναστευτικών εισροών στο Αιγαίο, στο ξύπνημα του 21ου αιώνα. Όλα αυτά, μέσα από αληθινά γεγονότα, αλλά και ιστορίες αγάπης και πάθους. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και αυτό φαίνεται από τον όγκο των συναισθημάτων που καλούνται να κατοπτρίσουν στη σκηνή. Η ένταση, ο πόνος, η χαρά, ο έρωτας. Όλα έρχονται και φεύγουν με έναν τόσο καθαρό τρόπο, χωρίς να μπλέκονται μεταξύ τους. Ευρυγένης, welovetheater.gr, 29/05/22

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ– Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ  ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ

Ξεκίνησα να δω μια θεατρική παράσταση μην ξέροντας πολλά πράγματα για αυτήν πέραν από τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούσαν, καθώς δεν ήθελα να προ ιδεαστώ θετικά ή αρνητικά για το θέμα,  αλλά να αφουγκραστώ ανυποψίαστη την ψυχή του έργου ενός μεγάλου συγγραφέα.

Η παράσταση λοιπόν ξεκίνησε σε απόλυτο σκοτάδι φωτίζοντας σταδιακά μόνο τον κεντρικό ήρωα, ο οποίος  αφηγούνταν  με γλαφυρό τρόπο μια  παιδική του ανάμνηση  με τα αδέρφια του, που συνέβη μέσα στο σπίτι  στο οποίο βρισκόταν (στην ουσία ένα κουκλόσπιτο  ήταν ο πρωταγωνιστής του έργου) ξετυλίγοντας τον μίτο  της ιστορίας του και ζωντανεύοντας το σπίτι δίνοντάς του την διάσταση που του άρμοζε καθώς σιγά σιγά το στόλιζε με μνήμες.

Καθώς εξελισσόταν το έργο μας περιηγούσε στην ζωή του κεντρικού ήρωα με την μυρωδιά του θανάτου  να αναδύεται από το  σπίτι του και να απλώνεται στη γειτονιά του, καθώς οι μικροπωλητές και οι μερακλήδες μεζεντζίδες εξαλείφονταν  μετά την εξάπλωση των καινούριων μεγαθηρίων mall και supermarket που επέφερε τον πρακτικό και μοιραία τον ζωτικό τους μαρασμό.

Κι όμως ο πρωταγωνιστής είχε συμφιλιωθεί με τον θάνατο, με το παλιό σπίτι όπου ζούσαν ακόμα οι μνήμες των ανθρώπων που πέρασαν από  εκεί , στο σπίτι όπου ακόμα και τα έπιπλα είχαν ζωή , που υπέμεναν στωικά τα γεγονότα και  ήταν θεατές των σημείων και των τεράτων που συνέβησαν σε αυτό το σπίτι, όπου τα σκουλήκια που έτρωγαν τα έπιπλα έπαιζαν την παλιά μελωδία από τις μέρες εκείνες και  τρέφονταν από το παλιό ξύλο και τις μνήμες , όπως και τις κατσαρίδες που ήταν σαν κατοικίδια για αυτόν και  που μετά λύπη του τις σκότωνε με το εντομοαπωθητικό για να μην πάρουν τον έλεγχο του σπιτιού..

Έτσι λοιπόν ο ήρωας αρνούνταν με κάθε τρόπο να εξορίσει όλους αυτούς τους ενοικιαστές αυτού του σπιτιού,  τους ζωντανούς, τους πεθαμένους , τους άυλους…Όλοι είχαν την δική θέση τους μέσα στο σπίτι… Το μόνο που ήθελε ήταν να το κρατήσει στη ζωή με τις απαραίτητες ενέσεις και παρεμβάσεις από τον τετραπέρατο πλην φιλόδοξο μικροαπατεώνα επιδιορθωτή που εποφθαλμιούσε το παλιό σπίτι  για να εκμεταλλευτεί τις αντίκες και σε τελική ανάλυση το ίδιο το σπίτι  μαζί με την ρομαντική σύζυγό του που ήθελε πάντα να αποκτήσει ένα τέτοιο σπίτι και να ζει την ζωή που είχε ονειρευτεί.

Σθεναρή αντίσταση σε αυτές τις παρεμβάσεις έφεραν η παλιά καθαρίστρια και συντηρήτρια του σπιτιού που υστερικά απαγόρευε να ακουμπήσουν όλα τα παλιά πράγματα του σπιτιού που εκείνη με απέραντη προσοχή  φρόντιζε  τόσα χρόνια, κρυφά ερωτευμένη με τον κεντρικό ήρωα στη ζωή του οποίου διακριτικά αλλά επίμονα είχε τον δικό της μοναδικό ρόλο ,όπως και ο φέρελπις ανιψιός και κληρονόμος του κεντρικού ήρωα που απαιτούσε από τον θείο του το δικό του μερίδιο από αυτό τον τάφο όπως αποκαλούσε το σπίτι και ήταν διατεθειμένος για τα πάντα αρκεί να αποκτήσει όλα αυτά που του ανήκαν και που θεωρούσε ότι εξαιτίας του σπιτιού και της προσκόλλησης του θείου στη διατήρησή του στερούνταν τόσα χρόνια.

Και εκεί αρχίζει ένα γαϊτανάκι των δράσεων και των αντιδράσεων μεταξύ των ηρώων, που μπλέκονται, τσακώνονται, ερωτεύονται , μισιούνται …Συνυπάρχει λοιπόν το παλιό με το καινούριο; Μπορεί η δύναμη του νέου να αντικαταστήσει την ιστορία του παλιού; Μήπως η άυλη μάζα υπερισχύει στο τέλος στοιχειώνοντάς τους επισκέπτες της και κατευθύνοντάς τους στο ρουν της ιστορίας της; Πόσο εύθραυστες είναι οι σχέσεις της οικογένειας και πόσο νομίζεις ότι ξέρεις τον πιο δικό σου άνθρωπο; Ως που μπορεί να φτάσει η φιλοδοξία του ανθρώπου και ως που η αγάπη;

Με όλες αυτές τις αναζητήσεις με άφησε το ζωντανό αυτό έργο του αείμνηστου Ιάκωβου Καμπανέλλη με τις καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών να με κρατούν άλλοτε  υπνωτισμένη  και άλλοτε να μου κόβουν την ανάσα και αφήνοντας τελικά ένα πέπλο μυστηρίου για τις εξελίξεις , τις συνομωσίες , τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μέσα σε αυτό το σπίτι .

Και κάπως έτσι βγαίνοντας από την αίθουσα ένιωσα αυτή την υπερδιέγερση της φαντασίας για τα όσα διαδραματίστηκαν και τον προβληματισμό για τις ρίζες μας , τον χώρο όπου ζούμε και  γράφουμε την δική μας ιστορία , τους ανθρώπους που επηρεάζονται από εμάς και αυτούς που ζουν με εμάς, ξέροντας ότι ο δρόμος ξεκινά από μέσα  και με μια απίστευτη διάθεση να γυρίσω σπίτι…

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΜΕΣA – Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς δίδαξε ρόλους, φώτισε αντιδράσεις, προσέγγισε συνειδήσεις και πέτυχε να μας συγκλονίσει με τα διλήμματα της ύπαρξης. Σκηνικά – κοστούμια (Αθανασιάδου – Σπερελάκη), μουσική (Κατσιβέλης), φωτισμοί (Αγιαννίτης) άψογα. Εξοχη η κίνηση που δίδαξε η Λιατζιβίρη. Ο Νικήτας Τσακίρογλου μάθημα λιτότητας, ουσίας μιμήσεως και άψογου ρυθμού του λόγου. Μεγάλη υποκριτική. Ο Χρ. Βαλαβανίδης άψογος, απλός και ουσιαστικά ανθρώπινος. Ο Μπουρδούμης συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Ηθοποιός κύρους με έξοχους ρυθμούς και αξιόλογη κίνηση.Η Αννα Ελεφάντη: αποκάλυψη. Δείτε πώς μια ηθοποιός μπορεί να φτάσει να υποδυθεί την ψυχική στέρνα… με θέρμη. Ισόρροπα μιμήθηκαν χαρακτήρες Μαρούσκα, Παναγιωτοπούλου και Γουρζουλίδης. Κώστας Γεωργουσόπουλος , ΤΑ ΝΕΑ

Σαρωτική αποδεικνύεται η Προσωπική Συμφωνία (Taking Sides) του συγγραφέα Ronald Harwoodστο Από Μηχανής θέατρο στο Μεταξουργείο. Ο εμπειρότατος σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς, έχοντας στο πλευρό του εκλεκτούς ηθοποιούς και συνεργάτες, είναι αποφασισμένος να συν-κινήσει τα φιλοθεάμον κοινό και να αφήσει τη δική του σφραγίδα σ΄ένα συγκλονιστικό, αληθινό έργο που κάνει λόγο για την αλήθεια και τη δύναμη της τέχνης…”

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς δίδαξε ρόλους, φώτισε αντιδράσεις, προσέγγισε συνειδήσεις και πέτυχε να μας συγκλονίσει με τα διλήμματα της ύπαρξης. Σκηνικά – κοστούμια (Αθανασιάδου – Σπερελάκη), μουσική (Κατσιβέλης), φωτισμοί (Αγιαννίτης) άψογα. Εξοχη η κίνηση που δίδαξε η Λιατζιβίρη. Ο Νικήτας Τσακίρογλου μάθημα λιτότητας, ουσίας μιμήσεως και άψογου ρυθμού του λόγου. Μεγάλη υποκριτική. Ο Χρ. Βαλαβανίδης άψογος, απλός και ουσιαστικά ανθρώπινος. Ο Μπουρδούμης συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Ηθοποιός κύρους με έξοχους ρυθμούς και αξιόλογη κίνηση.Η Αννα Ελεφάντη: αποκάλυψη. Δείτε πώς μια ηθοποιός μπορεί να φτάσει να υποδυθεί την ψυχική στέρνα… με θέρμη. Ισόρροπα μιμήθηκαν χαρακτήρες Μαρούσκα, Παναγιωτοπούλου και Γουρζουλίδης. Κώστας Γεωργουσόπουλος , ΤΑ ΝΕΑ

Σαρωτική αποδεικνύεται η Προσωπική Συμφωνία (Taking Sides) του συγγραφέα Ronald Harwoodστο Από Μηχανής θέατρο στο Μεταξουργείο. Ο εμπειρότατος σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς, έχοντας στο πλευρό του εκλεκτούς ηθοποιούς και συνεργάτες, είναι αποφασισμένος να συν-κινήσει τα φιλοθεάμον κοινό και να αφήσει τη δική του σφραγίδα σ΄ένα συγκλονιστικό, αληθινό έργο που κάνει λόγο για την αλήθεια και τη δύναμη της τέχνης…”

Είδαμε την παράσταση: “Προσωπική συμφωνία” στο Από Μηχανής Θέατρο

“Ενα συγκλονιστικό έργο, που μιλάει για τη στάση του καλλιτέχνη απέναντι στην ανθρώπινη αδυναμία, τη δύναμη της μουσικής, τις μνήμες του πολέμου και των θυμάτων του“

Με την είσοδο στην αίθουσα αντικρίζουμε ένα σκηνικό καταστροφής γεμάτο συντρίμμια με δύο στρατιώτες (Κώστας Κουτρούλης, Δημήτρης Μπούρας) που περιφέρονται στη σκηνή προ της ενάρξεως ήδη . Ότι απέμεινε από τον πόλεμο τόσο ορατά όσο και στην ψυχή των ανθρώπων που έζησαν την καταστροφή.

Ένας δυναμικός ανακριτής, ο ταγματάρχης Άρνολντ (Αλέξανδρος Μπουρδούμης), διεξάγει έρευνα για να αποδείξει πως ο μουσικός υπήρξε στέλεχος των Ναζί κι εκμεταλλεύτηκε τα προνόμια που του προσέφερε το Κόμμα. Τα αποδεικτικά στοιχεία μηδαμινά. Ο ίδιος επίμονος και ορθολογιστής, έχει εμμονή με τον μαέστρο και τη συμμετοχή του στο ναζιστικό κόμμα και για αυτό στήνει παγίδες, ξεσπάει σε όλους και περιμένει ένα όποιο λάθος ώστε να φανεί η ενοχή του μαέστρου. Μανιακός όταν πρέπει αλλάζει σε έναν πλήρως μεθοδικό ανακριτή φτάνοντας σταδιακά στη κορύφωση του χαρακτήρα του. Μαζί του η γραμματέας του η  Έμμυ Στράουμπε (Άννα Ελεφάντη), η οποία ισορροπεί ανάμεσα στην τυπικότητα και την ευαισθησία παράλληλα. Στις ελάχιστες στιγμές του ρόλου της ανταποκρίθηκε επάξια. Προσπαθεί να μυήσει τον ανακριτή στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα διαμέσου της μουσικής.

Ο βοηθός του, υπολοχαγός Ντέιβιντ (Παναγιώτης Γουρζουλίδης), είναι η φωνή της λογικής και προσπαθεί να φέρει σε ισορροπία τις αποφάσεις του ταγματάρχη. Πολύ δυνατή στιγμή  αυτή της έντονης αντιπαράθεσής του με τον ταγματάρχη.

Η Ταμάρα Ζαχς (Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου) σύζυγος ενός Εβραίου μουσικού που δεν ζει πια, προσπαθεί να σώσει τη μνήμη του άντρα της, παρουσιάζοντας στοιχεία υπέρ του μαέστρου. Η σκηνή που σπάει ένας πολύ δυνατός μονόλογος.

Το δεύτερο βιολί Χέλμουτ Ρόντε (Χρήστος Βαλαβανίδης),  είναι απολαυστικός και δίνει μια κωμική πινελιά στην παράσταση. Ευθυνόφοβος, καιροσκόπος κατήγορος ενίοτε αλλά και κατηγορούμενος, προκαλεί διχασμό στον θεατή αν τον λυπάται για τις πράξεις του ή αν είναι εκ διαμέτρου αντίθετος.

Τέλος ο μαέστρος Φουρτβένγκλερ (Νικήτας Τσακίρογλου) , με την φυσικότητα του, την ηρεμία του και την ειλικρίνεια του γίνεται ο ίδιος ο μουσικός. Δεν μιλά έντονα, αλλά κάνει ηχηρά τα λεγόμενά του, «υπερασπίζεται» τα ιδανικά του χαρακτήρα που ερμηνεύει και μας πείθει ότι η τέχνη μπορεί, ακόμη και στην πλέον μισαλλόδοξη καθημερινότητα, να προσφέρει ομορφιά, ευτυχία και προσωπικούς καλλιτεχνικούς θριάμβους.

«Δεν αντιλαμβάνεστε αλήθεια τη δύναμη που έχει η τέχνη να φέρνει σε επικοινωνία την ομορφιά, τον πόνο και τον θρίαμβο;»

https://theatromusicbooks.blogspot.com/2019/02/blog-post_10.html

Η Άποψή μας για την παράσταση “Αξύριστα Πηγούνια” στο Από Μηχανής θεάτρο

Μια μαύρη κουρτίνα κρύβει τη σκηνή του Από Μηχανής θεάτρου. Τα φώτα σβήνουν. Μια ντισκομπάλα φωτίζει τον χώρο. Οι πρώτες νότες του Human της Sevdaliza συνοδεύουν την κίνηση της Μαρίας-Νεφέλης Δούκα. Το τραγούδι άκρως αισθησιακό, όπως και η ίδια η ολιγόλεπτη performance που ακολουθεί. «I am flesh, bones/I am skin, soul/I am human» ακούγεται από τα ηχεία και συνειδητοποιεί κανείς ότι το καθηλωτικό ερωτικό λίκνισμα εμπεριέχει αρκετό πόνο. Η έκφραση της Μ.Ν Δούκα είναι αυτή της γυναίκας που αναγκάζεται να γδυθεί μπροστά σε δεκάδες μάτια, όχι από ευχαρίστηση, μα από καθαρή ανάγκη.  Και με μία απότομη κίνηση το νήμα κόβεται…

Με αφορμή το νεκρό σώμα μιας αλλοδαπής νεαρής «αγνώστων στοιχείων», παρακολουθούμε τρεις άντρες να ξεδιπλώνουν όλο τους τον σεξισμό και να απογυμνώνουν τον εαυτό και την αντρική τους «φύση» μπλεγμένοι μέσα στις σχέσεις εξουσίας που τους ορίζουν.

Η σκηνή φωτίζεται και ο θεατής βρίσκεται στο υπόγειο νεκροτομείο ενός νοσοκομείου. Η Νατάσα Παπαστεργίου έχει φτιάξει ένα υπέροχο και λειτουργικό σκηνικό. Γεμίζει αρμονικά το χώρο, ο οποίος αποπνέει την πνιγηρή ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε ένα νεκροτομείο. Άπλετο φως και μια παγωμένη αίσθηση.

Ο Αντώνης Κρόμπας φοράει μια λευκή ποδιά και κάθεται στο γραφείο. Στο πρόσωπό του είναι χαραγμένο αυτό το μείγμα του «είμαι το αφεντικό» μαζί με την απέχθεια για όλα γύρω του. Ενσαρκώνει εξαιρετικά τον ρόλο του οικογενειάρχη, δημοσίου υπαλλήλου. Του ανθρώπου που νομίζει ότι είναι μεσαία τάξη, γιατί έχει μια θέση προϊσταμένου, μαζί με τον απαραίτητο σεξισμό που ξεχειλίζει από παντού. Παίζει καλά τον ρόλο του εξουσιαστή. Δεν διστάζει να δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι, τόσο στις γυναίκες όσο και στους δύο συναδέλφους του. Μας κερδίζει ερμηνευτικά, καταφέρνοντας να γίνει αντιπαθής.

Ο Ηλίας Βαλάσης στέκεται πάνω από το φορείο με το νεκρό κορμί της. Το σώμα του ξεχειλίζει από αλκοόλ και τον πόνο της στασιμότητας. Είναι η επιτομή του εργάτη που, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, καταλήγει σε μια δουλειά που τον τρώει κάθε μέρα λίγο-λίγο. Δέχεται την βία της ανωτερότητας του προϊσταμένου του, που αν και χρόνια φίλοι δεν παύει να του θυμίζει ποιος έχει το πάνω χέρι. Αρνείται να δεχθεί ότι η κοπέλα είναι νεκρή, αλλά παράλληλα διστάζει να δεχθεί τις ευθύνες του. Καταφέρνει να μας κάνει να τον συμπονέσουμε και παράλληλα να σιχαθούμε για τον τρόπο που ενσαρκώνει το πρότυπο του λούμπεν άντρα εργάτη, για τον οποίο η γυναίκα παραμένει απλά ένα γυμνό σώμα.

Ο  Στέλιος Δημόπουλος είναι ο πιτσιρικάς. Είναι εκείνος που οι δύο πιο «βαρβάτοι» άντρες δεν δίνουν τόση σημασία. Δεν απέχει πολύ από τη σαπίλα μέσα στην οποία και ο ίδιος αναγκάζεται να εργάζεται. Παράλληλα όμως, είναι αυτή η ερμηνεία που χρειάζεται ο θεατής για να ισορροπήσει λίγο.

Η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Παλουμπή μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα εξουσιαστικό τρίγωνο. Τρεις άντρες, γύρω από το νεκρό κορμί μιας νεαρής στριπτιζέζ, στήνουν έναν αγώνα κυριαρχίας.  Δεν βρίσκονται ποτέ και οι τρεις επί σκηνής, γεγονός που εντείνει τη σαπίλα που εμπεριέχεται τόσο στους ίδιους όσο και σε αυτή καθαυτή τη σχέση τους. Με τελικό αποτέλεσμα, ένα σκληρό έργο χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης. Μια ρεαλιστική καθημερινότητα που για να την αντιμετωπίσουμε, πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχει γύρω μας.

 

Υπέροχες ερμηνείες. Σκληρό κείμενο, με την εγγύηση του Γ. Τσίρου. Και μια σκηνοθεσία που ταιριάζει απόλυτα σε ένα σύγχρονο ρεαλιστικό κείμενο.”

Της Συλβάννας Παπαιωάννου, 17/12/19 Quinta

Ανταπόκριση γλυκιάς παράστασης: Νυφικό Κρεβάτι

Όταν είσαι νέος, ο ενθουσιασμός και ο έρωτας βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Η Αγνή και ο Μάικ παντρεύονται, ζουν το όνειρο και μαζί με αυτό όλα όσα απαρτίζουν ένα γάμο.

Ξεκινώντας από τη πρώτη νύχτα τους ως ζευγάρι, οι φόβοι, οι αναστολές, αλλά και η χιουμοριστική διάθεση να τα καταπνίξεις έχουν την γοητεία τους. Το νιόπαντρο ζευγάρι μένει μόνο και ο γαμπρός ορμά στο… ψητό. Τόσο καιρό περίμενε τούτη τη στιγμή. Η νυφούλα όμως είναι ντροπαλή, έχει αναστολές, φοβάται, δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί, με αποτέλεσμα να χαρίζει γλυκά χαμόγελα αλλά και γέλια στο κοινό. Οι ατάκες που πέφτουν είναι τόσο αληθινές, όπως και το όλο κλίμα… Θα υπάρξουν στιγμές που το κοινό θα αναρωτιέται αν βλέπει τη ζωή του ζευγαριού μέσα από κλειδαρότρυπα ή κοιτάζοντας προς το απέναντι μπαλκόνι.

Η οικογένεια μεγαλώνει, αφού έρχεται το πρώτο παιδί και γεμίζει ανασφάλειες το σύζυγο που πλέον νοιώθει ότι έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος. Σε ένα ξέσπασμα ανοίγει την ψυχή του και ομολογεί πως δεν είναι έτοιμος να γίνει πατέρας. Φοβάται πως δεν θα τα καταφέρει. Δειλιάζει, αλλά είναι λογικό. Σε αυτή τη φάση κανείς δεν θα ήταν έτοιμος όσο και αν έχει προσπαθήσει. Έχεις ευθύνη πια, όχι μόνο για τη ζωή τη δική σου και του συντρόφου σου, αλλά και για ένα πλασματάκι τόσο δα μικρό, που χωρά στη χούφτα σου. Μια πραγματική κατάθεση ψυχής που νοιώθει κάθε άνθρωπος μπροστά σε αυτό το μεγαλείο που ονομάζεται γέννηση. Η σύζυγος έχει τους ίδιους φόβους, αλλά το μητρικό φίλτρο τη βοηθά να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσουν. Έρχεται και επόμενο παιδί. Έρχεται η επιτυχία στη ζωή του Μάικ, αφού γίνεται γνωστός συγγραφέας. Τα μάτια του σπινθηροβολούν αγάπη αλλά και πάθος για τη γυναίκα του, όσες φορές κι αν την κοιτάξει μέσα στα χρόνια που περνούν.

Φυσικά και υπάρχουν καβγαδάκια και εντάσεις που φέρνουν αρκετές φορές τη σχέση σε τέλμα. Μέσα στο πρόγραμμα δεν είναι και αυτά; Φυσικά και έρχεται η ώρα που θα πατήσεις τα …άντα ή τα ήντα, βρε παιδιά και θα πέσεις στη δίνη της κρίσης της ηλικίας. Θα πεις πράγματα που δεν θα θες, θα βγάλεις όλα όσα καταπολεμούσες χρόνια. Άλλωστε, όταν κάνεις παιδιά, έχουν αυτά τον πρώτο λόγο σε όλα. Όταν όμως φεύγουν; Η ζωή και οι συνήθειες αλλάζουν, γυρνάς πίσω στο χρόνο και ψάχνεις να βρεις το εγώ μέσα στο εμείς. Δεν δίνεις σημασία στα μάτια που ακόμα σε κοιτούν με λατρεία, βουλιάζεις σε μια αχαρτογράφητη μέχρι τότε περιοχή και αν δεν προσέξεις, μπορεί να διαλύσεις ό,τι πιο όμορφο είχες στη ζωή σου. Το ζευγάρι μας περνά ό,τι περνούν όλοι οι παντρεμένοι. Το βιώνουν, το ζουν στο πετσί τους. Όλες εκείνες τις γλυκόπικρες στιγμές, όλα εκείνα τα συναισθηματικά μεγαλεία και φτάνουν να προχωρούν στη ζωή κάθε φορά, έχοντας μια ακόμα νέα οπτική γωνία των πραγμάτων.

Η παράσταση, χωρίς πομπώδη σκηνικά, μέσα από μια ρετρό ρομαντική ματιά, καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή σου στο έπακρο. Ο Γιώργος Χριστοδούλου και η Μαρία Προϊστάκη έχουν δώσει μεγάλη σημασία στον ψυχισμό του κάθε φύλλου και λειτουργούν υπέροχα συντονισμένα στη σκηνή. Ο ρόλος γίνεται κτήμα και φωλιάζει. Βγάζει φτερά και περπατά ακροβατώντας πάνω από όμορφες στιγμές στη ζωή του ζευγαριού αλλά και στιγμές που μπορούν να επιφέρουν το κόψιμο του σχοινιού του ακροβάτη. Ένα όμορφο μάθημα σχέσεων αλλά και μια τρυφερή εικόνα που θα σας δώσει το πιο γλυκό τέλος στην παράσταση.

Το «Νυφικό Κρεβάτι» είναι από τις πιο συγκινητικές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων και αυτά τα δύο παιδιά αξίζουν πολλά χειροκροτήματα για την ποιότητα με την οποία απέδωσαν τους ρόλους τους. Αξίζει να αναφερθώ και στη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Χριστοδούλου, αλλά και του Βασίλη Αθανασόπουλου, που έκαναν μια τόσο αληθινή αλλά και ρομαντική παράσταση, που αναπνέει μαζί με το κοινό. Μην τη χάσετε!

Μαίρη Ζαρακοβίτη, Noizy.gr Art & Music Social Network

Με χιούμορ, ενδοσκοπική διάθεση, αυτοσαρκασμό και απλότητα, ο ήρωας κάνει μια βουτιά απελευθέρωσης από το παρελθόν, προσπαθώντας να φτάσει και να ξεπεράσει το μέλλον. ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Τα «170 τετραγωνικά» δεν είναι παρά (ακόμη) ένα δημιουργικό δείγμα της γενιάς των 30 και κάτι, που μεταχειρίζεται με βιωματικό, σχεδόν ενστικτώδη τρόπο τη θεματική «σημερινή Ελλάδα». Το πρώτο έργο που υπογράφει ο Γιωργής Τσουρής μαρτυράει την παράφορη ανάγκη να  εκφραστεί: αν και άκρως μελετημένο –όσον αφορά π.χ. την παράθεσηκαι κλιμάκωση των καταστάσεων, τη δραματική ισορροπία κ.λπ.–,δείχνει να προκύπτει  βίαστα, με μιαν ανάσα. Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης αρπάζει τον θεατή από την πρώτη στιγμή σε ένα έργο και μια παράσταση που στοχεύουν στη συναισθηματική ενσωμάτωση του θεατή. Κι εδώ η σκηνοθεσία του Παλούμπη ακολουθεί και αναδεικνύει το ρεαλισμό και την αμεσότητα του συγγραφικού ύφους –ίσως εντείνει κιόλας εσκεμμένα την εικόνα της ελληνικής επαρχίας, με τα λαϊκά άσματα, την αγοραία γλώσσα και τους τραχείς χαρακτήρες– και οδηγεί τον θεατή σε μια ωραία σκηνική διαδρομή συναισθηματικών διακυμάνσεων, η οποία ίσως χρειάζεται λίγο καλύτερο έλεγχο σε κάποιες στιγμές. Τα μέγιστα οφείλονται στην πλήρη ενέργειας ομάδα των ηθοποιών, που διακρίνονται και ως σύνολο, και ο καθένας ξεχωριστά στην εσωτερική διαδρομή του ήρωά του: Αμαλία Αρσένη, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Γιωργής Τσουρής, Άννα Πατητή. Μπράβο τους!

Τώνια Καραόγλου , ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ

Μέσα από το φίλτρο ενός φαινομενικά «αθώου» παιχνιδιού μπάσκετ, αναφαίνεται η ψυχοσύνθεση ενός ανταγωνισμού που ενεδρεύει υποδόρια και καθοδηγεί τις πράξεις και τη στάση ζωής αυτών των αντρών. Η ιδιοτέλεια και το προσωπικό τους συμφέρον αποτελούν τον γνώμονα με βάση τον οποίο πράττουν -αναλογικά και η πλειονότητα των νεοελλήνων. Μια στάση ζωής που καταστρατηγεί κάθε στοιχείο δικαιοσύνης, καταλύοντας και ακυρώνοντας ταυτοχρόνως τη λειτουργία κάθε πολιτειακού θεσμού. Έτσι, η δραματουργία προβάλει με διαύγεια την εμπλοκή και διαπλοκή του «ανθρώπινου παράγοντα» σε κάθε επίπεδο του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτειακού μας βίου.[…..] Η σκηνοθεσία (Γιώργος Παλούμπης) αφουγκράζεται τον εσωτερικό ρυθμό του κειμένου και αναδεικνύει τον ρεαλισμό του, στήνοντας ανεπιτήδευτα και λιτά, ένα ομαδικό παιχνίδι με μαεστρία. Οι σκηνές εναλλάσσονται με ταχύτητα, παλμό και φυσικότητα, όπως η μπάλα αλλάζει χέρια. Η δράση ξεδιπλώνεται σε όλη τη σκηνή καλύπτοντας όλες τις πιθανές «θέσεις» όπως ταιριάζει σε ένα παιχνίδι μπάσκετ, με την απαραίτητη ταχύτητα στην ανάληψη αποφάσεων, η οποία αυθορμήτως προσομοιάζεται με τη λήψη αποφάσεων στο παιχνίδι της ζωής. Το σκοτάδι λίγων δευτερολέπτων που μεσολαβεί σε κάποιες σκηνές, επιτρέπει στις αυθόρμητες σκέψεις του θεατή να έρθουν στην επιφάνεια. Τα στιγμιότυπα επενδύονται με ηχητικές επιλογές (Ανδρέας Μιχόπουλος) που εντείνουν κι επιτείνουν τα δρώμενα ενώ το σκηνικό (Ηλέκτρα Σταμπούλου) είναι απλό και λειτουργικό. Οι ηθοποιοί (Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) ερμηνεύουν με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και αμεσότητα τους ρόλους τους υιοθετώντας, όλοι τους, έντονες χειρονομίες και κινήσεις που προσιδιάζουν όμως στην ελευθερία κινήσεων και στάσεων στον ανοιχτό χώρο ενός γηπέδου όπου έχουν προσέλθει για να εκτονωθούν από την καταπιεστική καθημερινότητα. Ίσως, η ένταση της φωνής τους να έπρεπε να μειωθεί, ιδιαιτέρως στο τέλος, διαφορετικά θα προσέλκυε την προσοχή των περιοίκων! της Εύης Προύσαλη

… ο «Εθνικός Ελληνορώσων» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου ξεδιπλώνει μπροστά μας τις ιστορίες μιας «παλιοπαρέας» και με το σπιντάτο ρυθμό και τις συνεχείς ανατροπές του θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο ανεξάρτητης αμερικάνικης παραγωγής (Από Μηχανής Θέατρο)

“Αθηνόραμα”

….έτσι όπως έχουν βγάλει τα καθώς πρέπει ρούχα τους κι έχουν βάλει τις φόρμες τους (με απόλυτα φυσικό τρόπο, μπροστά μας, επί σκηνής), έτσι βγαίνουν  και τα μύχια της ψυχής τους στη φόρα.

Ναι, αυτό ήταν ένα πολύ σύγχρονο και δυνατό νεοελληνικό κείμενο, που αφορά τη σημερινή κοινωνία, και μια ολοκληρωμένη παράσταση. Είναι κλισέ το «μην τη χάσετε». Όπως και να έχει, προσπαθήστε όσο είναι δυνατόν να τη δείτε.

Ολγα Σελλα / Artplay.Gr

…είναι ένα από τα ωραιότερα έργα που έχουν γραφτεί για τη μνήμη και τις αναμνήσεις.

Ο λόγος για το έργο «Εθνικός Ελληνορώσων» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, μια σύγχρονη κωμωδία που εστιάζει στην ανάμνηση της παιδικής ηλικίας και σε όλα τα μετέπειτα γεγονότα της ζωής που καθορίζονται από αυτήν. Ένα καλογραμμένο νεοελληνικό κείμενο με καθαρή ματιά, μαύρο χιούμορ, και γρήγορους ρυθμούς.

Παραπολιτικά

Αληθινό θέατρο, με ερμηνείες φανερές και υπόγειες, με πρόσωπα, άτομα και σύνολα, με κοινωνικά στερεότυπα και εθνικές ανατροπές. Οπως και να το δεις, ο «Εθνικός Ελληνορώσων» διεκδικεί από τώρα θέση στη γενεαλογία του θεάτρου μας.

Γρηγόρης Ιωαννίδης / Η Εφημεριδα των Συντακτών

Ένα θεατρικό έργο που μιλά για τις σχέσεις των ανθρώπων. Για τα μυστικά που κρατάμε για εμάς. Για μυστικά και τις συμφωνίες μεταξύ φίλων. Ένα θεατρικό έργο που κάνει τον θεατή να κοιτάξει πιο καθαρά τη σχέση του με τους φίλους του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο «Εθνικός Eλληνορώσων» αντιπροσωπεύει ένα μέρος της κοινωνίας που ζούμε. Όλοι θεωρούμε ότι έχουμε φίλους που γνωρίζουν τα πάντα για μας. Γνωρίζουν την αλήθεια μας. Ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τίποτα για εμάς. Η παράσταση θα μας κάνει να πιστέψουμε ακόμα περισσότερο στις αληθινές φιλίες και να διώξουμε μακριά τις κάλπικες. Ο «Εθνικός Ελληνορώσων» είναι μια ξεχωριστή παράσταση. Είναι μια παράσταση με ρυθμό. Δε χρειάζεται υπερβολικά σκηνικά ούτε υπερβολικές ερμηνείες παρά μόνο ένα απλό και πρωτότυπο σκηνικό με τις αληθινές ερμηνείες των ηθοποιών. Οι έξι αξιόλογοι ηθοποιοί (Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) παίζουν με την ψυχή τους. Βλέπεις το πάθος, το ταλέντο τους, τη ψυχή τους και την δουλειά που έχουν κάνει να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια των θεατών. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν έχεις να κάνεις με μια ακόμη παράσταση που μιλά για την φιλία, το μπούλινγκ, τα μυστικά αλλά με μια παράσταση που επικεντρώνεται όσο καμία άλλη στο αληθινό πρόβλημα. Η κίνηση των ηθοποιών, όπως και η σκηνοθεσία είναι πολύ τόσο μελετημένες ώστε τίποτα να μη φαίνεται ότι δεν έχει σχέση με τη σκηνή που διαδραματίζεται.

(Χριστίνα Γεωργιάδη 30/04/18 – https://www.maxmag.gr/theatro/kritikes-theatrikon-parastaseon/ethnikos-ellinoroson-sto-apo-michanis-theatro/)

 

Μια κωμωδία λίγο πικρή, λίγο γλυκιά, πασπαλισμένη με λίγο έγκλημα έκανε πρεμιέρα χθες απόγευμα. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία αναδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σας με τελική αποδοχή… Γιατί όλα κάτι μας θυμίζουν…

(Alexia Vlara 23/04/18 – https://theatromusicbooks.blogspot.com/2018/04/blog-post_6.html)

Σπάνια ένα τόσο καλό νεοελληνικό έργο ευτυχεί σ’ ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης. Πώς ένα χαλαρό «μπασκετάκι» μεταξύ παιδικών φίλων καταλήγει σε ανθρωποφαγία; Μπορεί ένα έγκλημα να παραγραφεί εξίσου από το νόμο κι από τη συνείδηση όσων το διέπραξαν; Ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές; Τελικά, πώς κρίνεται κανείς «ηθικός» και πώς «ανήθικος»; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει, με ιδιοφυές τρόπο, το νέο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου , «Εθνικός Ελληνορώσων», όπου μέσα από το μαύρο χιούμορ και την ιδιοφυή πλοκή του, ο συγγραφέας χωρίς να κουνάει το δάκτυλο προβληματίζει ουσιαστικά με ένα σύγχρονο κείμενο – καθρέφτη της σημερινής Ελλάδας. Από τα πρώτα λεπτά η παράσταση, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης, καταφέρνει να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα με την πλατεία κι, όπως ένας πετυχημένος αγώνας μπάσκετ, παρακολουθείται από το κοινό με αμείωτο ενδιαφέρον. Βασισμένος στον ρεαλισμό κι ακολουθώντας το «εδώ και τώρα» του κειμένου, στο οποίο υπογράφει και τη δραματουργία, ο σκηνοθέτης οδηγεί εντεχνιέντως τους έξι ηθοποιούς σε ένα φυσικό αποτέλεσμα, όπου υπάρχουν στιγμές, που δεν θα ήταν υπερβολή να πω, πως καθηλώνει. Η ομάδα, η οποία κυριολεκτικά και μεταφορικά «ιδρώνει τη φανέλα», έχει μια ζηλευτή σκηνική επικοινωνία βάζοντας απανωτά τρίποντα με τις ερμηνείες των ηθοποιών – παικτών της, χαρίζοντας ένα θέατρο συνερμηνείας και συνευθύνης.

(Γιώτα Δημητριάδη 23/04/18 – http://www.texnes-plus.gr/index.php/theatro/eida/item/2772-eida-ton-ethniko-ellinoroson-se-skinothesia-giorgou-paloympi)

Πήγαμε στο θέατρο Από Μηχανής να δούμε την παράσταση, με τις καλύτερες των προθέσεων αφού σκηνοθετούσε ο Γιώργος Παλούμπης (που μας έχει εντυπωσιάσει με τις δουλειές του στο παρελθόν). Θεωρούσαμε ότι θα δούμε μια κωμωδία και η αλήθεια είναι ότι είδαμε μια εξαιρετική κωμωδία! Αλλά όχι μόνο… η παράσταση συνδύαζε με αριστοτεχνικό τρόπο τα κωμικά στοιχεία, με στοιχεία δράσης, δράματος, μυστηρίου και ανατροπών. Πρώτη φορά φεύγουμε από κωμική παράσταση, έχοντας χορτάσει γέλιο, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτοι με… προβληματισμό και σκέψεις. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για μια κλασική ανάλαφρη κωμωδία… Θα γελάσετε με την καρδιά σας, αλλά και θα προβληματιστείτε…

(https://theatrinos.gr/parousiaseis/ethnikos-ellinoroson-apo-mixanis-review)

 

Οι ηθοποιοί ήταν απλώς καταπληκτικοί. Αν και παρακολούθησα την πρεμιέρα της παράστασης, ήταν όλοι τους πολύ δεμένοι μεταξύ τους και αυτό φάνηκε στον ειρμό της παράστασης, καθώς όλα λειτούργησαν ρολόι χωρίς καθόλου αμήχανες στιγμές. Το κείμενο σε παρέσερνε μαζί του από τις άκρως κωμικές σκηνές, στην οργή, στη θλίψη και πάλι από την αρχή. Δε σε άφηνε ούτε λεπτό να βαρεθείς και να κουραστείς γιατί ποτέ δεν ήσουν σίγουρος για το τι θα έβλεπες μετά. Οι φωτισμοί, καθώς και η μουσική, ήταν πολύ απλοί και πλαισίωναν όμορφα ό,τι συνέβαινε πάνω στη σκηνή χωρίς να σου αποσπούν το βλέμμα από το κύριο γεγονός. «Εθνικός Ελληνορώσων»… Είναι μία από τις παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Έχει να δώσει πολλά σε όποιον τη δει, στον καθένα διαφορετικά. Γι’ αυτό λοιπόν, σπεύσατε!

(Σοφία Κοτσαλάρα – 24/04/18 – https://www.noizy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7539:antapokrisi-ethnikos-ellinoroson )

Είναι συγκινητικό το πώς ένα τόσο μπρουτάλ νεοελληνικό έργο, όπως ο «Εθνικός Ελληνορώσων» του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, καταφέρνει τελικά να ψυχογραφήσει βαθιά τον σύγχρονο – όχι μόνο άνδρα- αλλά κι Ελληνα γενικότερα, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τον εαυτό του και με τη ζωή του ολόκληρη. Κι αυτό μέσω ενός πρίσματος που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μία απλή μαύρη κωμωδία που βγάζει πολύ γέλιο και σε επίπεδο καταστάσεων και σε επίπεδο ατάκας. Την ίδια στιγμή, το έργο είναι βαθιά ρεαλιστικό. Όχι μόνο σαν κείμενο αυτό καθεαυτό, αλλά και σαν σκηνοθετική αντιμετώπιση. Ο Γιώργος Παλούμπης ακολουθώντας τη συνταγή του πρόσφατου εξαιρετικού «Χαρτοπόλεμου»ακολουθεί τους ήρωές του στις ανάσες τους. Τους βουτά κυριολεκτικά μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα και τους βάζει να διαντιδρούν σε χρόνους πραγματικούς. Σαν να είναι αυτοί οι ίδιοι, σαν να μην υποδύονται κάποιους άλλους, παρά τους εαυτούς τους. Τις εντυπώσεις κλέβει ο εκρηκτικός Στάθης Σταμουλακάτος που, ως νονός της νύχτας, ναι μεν στις στιγμές του ασυγκράτητου θυμού του «θυμίζει» κάτι από το «Στέλλα Κοιμήσου», όμως «προχωρεί» υποκριτικά κι ένα βήμα παραπέρα, καθώς διαποτίζει την ερμηνεία του με άκρατο χιούμορ και βαθιά ανθρωπιά παράλληλα. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στο ρόλο του δικηγόρου δίνει μία επίσης πολύ δυναμική ερμηνεία και καταφέρνει να ακολουθήσει τον ήρωά του σ΄όλες τις ψυχικές του μεταπτώσεις. Ο Θάνος Αλεξίου στο ρόλο του πιο «εύθραυστου» κτηνίατρου είναι πιο ήρεμος και -ίσως- πιο αναμενόμενος, έχει ωστόσο κάποιες πολύ δυνατές σκηνές ειρωνείας που αποσπούν το γέλιο του θεατή. Ο Κώστας Φυτίλης έδωσε μία ισορροπημένα ευαίσθητη ερμηνεία, ενώ ο Μάκης Παπαδημητράτος και ο Στέλιος Δημόπουλος καταφέρνουν να κινηθούν με μεγάλη υποκριτική άνεση στις μεταπτώσεις των ρόλων τους, χωρίς ωστόσο να επιτυγχάνουν την υπέρβαση.

(Γεωργία Οικονόμου 16/05/18 – http://tospirto.net/theater/ive_seen/33439)

Μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση για τα παιχνίδια του μυαλού, για να μην αποκαλύψουμε περισσότερα… ΜΗΝΑΣ ΒΙΝΤΙΑΔΗΣ Με φόντο την μουσική της δεκαετίας του 70, οι ήρωες θα συναντηθούν σε μια προσπάθεια να γεφυρώσουν δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν είναι μεγάλη.Μια παράσταση ωδή στα 70ς και στην εκπλήρωση του ονείρου που γέννησε αυτή η εποχή. Dytikesmaties

Μάτια παντού – αναζητώντας τ’ αγαπημένα μάτια… στο Μεταξουργείο

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λυκούρας, μετά τα Γραπτά Ίχνη που παίχτηκαν το 2015, στο Χώρο Τέχνης 14η Μέρα και στο Ιστορικό Αρχείο του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς, παρουσιάζει από τις 27 Οκτωβρίου 2018 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 18:00, στο Από Μηχανής Θέατρο το έργο Μάτια παντού – αναζητώντας τ’ αγαπημένα μάτια.

Το έργο είναι ένας μονόλογος με θέμα τον έρωτα, μια μοναχική σκηνική αναζήτηση για την ανάγκη μας να βρούμε δύο αγαπημένα μάτια και να συνδεθούμε μαζί τους σε μια κοινή πορεία.

Ένας ηθοποιός στήνει στη σκηνή του θεάτρου πόλεις, πραγματικές, φανταστικές και αναρωτιέται: Τι συμβαίνει όταν δύο ζευγάρια μάτια συναντιούνται σε μια πλατεία; Σ’ ένα στενό λιθόστρωτο δρομάκι; Άλλοτε με τη σκωπτική ματιά ενός κομπέρ, άλλοτε με την τεκμηριωμένη ματιά ενός ιστορικού-αφηγητή κι άλλοτε με την άμεση ματιά μιας προσωπικής εμπειρίας, ο ηθοποιός προσπαθεί να εντοπίσει τον έρωτα που όλο τον αγγίζουμε κι όλο μας ξεφεύγει…

Το έργο εστιάζει στα μάτια και στην αίσθηση της όρασης. Οι εικόνες που βλέπουν τα μάτια, οι εκφράσεις που παίρνουν και κάθε άλλο σχετικό στοιχείο επιστρατεύεται για να αφηγηθεί ιστορίες, να τονίσει συναισθηματικές εξάρσεις και να αναδείξει τα μάτια ως τον πιο ειλικρινή εκφραστή του έρωτα.

Το κείμενο εμπνέεται από ένα ποίημα του σατιρικού ποιητή Γεωργίου Μολφέτα (1871–1916), που δημοσιεύτηκε σε φύλλο της σατιρικής εφημερίδας Ζιζάνιο, που εξέδιδε ο ποιητής στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις αρχές του 20ου. Στο κείμενο επίσης υπάρχουν στοιχεία από τη ζωή του Αλέξανδρου Σολομού (περ. 1803–1885). Ο Αλέξανδρος Σολομός δημιούργησε το ομώνυμο θέατρο που λειτούργησε στο Αργοστόλι από το 1837 έως το 1858 και ήταν προπάππος του σκηνοθέτη Αλέξη Σολομού (1918–2012).

Το έργο Μάτια παντού, αναζητώντας τ’ αγαπημένα μάτια, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Μάιο του 2017 στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου «ο Κέφαλος».

Συντελεστές

Κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Αλέξανδρος Λυκούρας Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου Βοηθοί σκηνοθέτη: Κανελλίνα Μενούτη, Ισμήνη Κωνσταντινοπούλου

Σκηνικά: Άννα Μαγουλιώτη Κοστούμια: Μυρτώ Σαρμά Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Τρομπούκη Μουσική: Δημήτρης Σμαΐλης Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης Φωτογραφίες: Κέλλυ Φίλιου https://www.catisart.gr

«Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς». Ανατροπές, εύθραυστες ισορροπίες και δυναμικές κόντρες

Στην πρώτη τους σκηνοθετική προσπάθεια η Ζαχαρούλα Χρόνη και η Κωνσταντίνα Καλλιβωκά – γνήσια τέκνα της σχολής Σταυράκου – βασίζονται σε ένα από τα σημαντικότερα έργα όλων των εποχών, το Γυάλινο Κόσμο του Τένεσι Ουίλιαμς και δημιουργούν την παράσταση «Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς».

Μέσα από το δικό τους κείμενο, προκύπτει μία καινούργια ιστορία και εν τέλει μία νέα οπτική για το μοντέλο της εύθραυστης, δυσλειτουργικής οικογένειας.

Ψυχικός εγκλεισμός, ελευθερία, απώλεια και η πραγματική έννοια της αγάπης και του σεβασμού. Τελικά οι σχέσεις των μελών αυτής της οικογένειας τους χαρίζουν την πολυπόθητη ασφάλεια ή τους καθιστούν ανήμπορους και φιμωμένους;

Στην παράσταση βλέπουμε δύο ηθοποιούς, σε τέσσερις ρόλους: Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης και η Ηρώ Πεκτέση αποδέχονται το στοίχημα των σκηνοθετών να στήσουν και να υποδυθούν παραπάνω από έναν χαρακτήρες ο καθένας, καθιστώντας ένα ήδη ανατρεπτικό έργο, ακόμα πιο ενδιαφέρον τεχνικά.

***

Ο Φίλιππος αγωνίζεται να σπάσει τους οικογενειακούς δεσμούς και να φύγει μακριά από το σπίτι-κελί στο οποίο μεγάλωσε, όπου η κόντρα με τον πατέρα του είναι συνεχής. Ο Κωνσταντίνος Δημητρίου, αυστηρή και επιβλητική φιγούρα, τείνει να ελέγχει τις ζωές των παιδιών του, ενώ είναι υπερπροστατευτικός με την κόρη του.

Η Νεφέλη έχει μια σπάνια ασθένεια που κάνει τα κόκαλά της να σπάνε με το παραμικρό, γεγονός που προήλθε από την εγκατάλειψη της μητέρας της και που καθιστά τον πατέρα της μοναδικό στήριγμα. Όταν εμφανίζεται στη ζωή τους ο Γιώργος, οι ισορροπίες μεταξύ των τριών αλλάζουν. Ο έρωτάς του με τη Νεφέλη και ο τρόπος που θα τον διαχειριστεί ο πατέρας της, κάνει το σπίτι όλο και πιο εύθραυστο.

***

«Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς»

Κείμενο, Σκηνοθεσία: Ζαχαρούλα Χρόνη, Κωνσταντίνα Καλλιβωκά Κίνηση – Χορογραφία: Ελεάνα Νικολοπούλου Σχεδιασμός φώτων: Μαρία Κούτσου Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Λάμπρου Ηθοποιοί: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ηρώ Πεκτέση

***

https://www.catisart.gr

Αυτό το πυκνό αλλά γεμάτο χιούμορ κείμενο του Βρετανού συγγραφέα, ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθέτησε με ευφυΐα, έντονο ρυθμό (καταιγιστικό σχεδόν), με απλά αλλά έξυπνα ευρήματα, έχοντας στη διάθεσή του εξαιρετικούς ηθοποιούς…Στην παράσταση του «Επί Κολωνώ» ο θεατής θα γελάσει πολύ, θα απολαύσει τις ερμηνείες των ηθοποιών και θα σκεφτεί σοβαρά, στο τέλος της παράστασης, τα πολλά που θίγει ο Βρετανός συγγραφέας: τον σαρκασμό των ιερών και των οσίων (όπως είναι ο Αμλετ για τους Αγγλοσάξονες) και μέσω αυτού του σαρκασμού τη διαδρομή προς την αυτογνωσία και τα διαρκή ερωτήματα για τη γνώση. Και σαρκάζοντας τα καθ’ ημάς, ο Δημήτρης Μυλωνάς έβαλε μια απολαυστική σκηνή που παραπέμπει στην ευφορία του νεοελληνικού σκυλάδικου. Ενα απαιτητικό κείμενο, που παρουσιάστηκε το 1966 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, για όσους αγαπούν το θέατρο που δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά προβληματισμός και ψυχαγωγία μαζί.

Όλγα Σελλά, Καθημερινή, 20/1/15

Η συγγραφική διάνοια του Τομ Στόπαρντ συναντά τη θεατρική αντίληψη και ματιά του Δημήτρη Μυλωνά που κανάκεψε το έργο και ανέδειξε τους χυμούς του επιλέγοντας κατ’ αρχάς έναν θίασο αξιώσεων και δυνατών πρωταγωνιστών…Κανείς δεν γλιτώνει από τη σαρκαστική σχολιογραφία του Μυλωνά, ούτε οι μεγαλορρήμονες ηθοποιοί, ούτε οι υπερβάλλοντες σκηνοθέτες…Ρυθμοί καταιγιστικοί, παραληρηματική γλώσσα και ερεθιστικοί διάλογοι, καθιστούν απολαυστική αυτήν την ανελέητη παρωδία για τις καταπιεσμένες επιθυμίες των «δεύτερων» που θέλουν να πάρουν για λίγο κεφάλι από τους «πρώτους.

Μάνια Ζούση, Η Αυγή της Κυριακής, 27/1/15

Ο Δημήτρης Μυλωνάς κάθησε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και έστησε μια παράσταση με έξυπνο και εκλεπτυσμένο χιούμορ, γοργό ρυθμό και έντονες ερμηνείες. Διατηρεί το φλέγμα και τη φρεσκάδα του κειμένου και προσθέτει πινελιές σαρκασμού και αυτοειρωνείας στην παράσταση, πάντα όμως με γνώμονα, όχι το στείρο χάχανο, ή το γέλιο, αλλά στοχεύοντας βαθύτερα και ωθώντας το θεατή να συμμετάσχει με μια διάθεση αυτοσαρκασμού και αυτοκριτικής στο θεατρικό παιχνίδι, ώστε να μη μείνει στο ψυχαγωγικό κομμάτι της παράστασης, αλλά να προχωρήσει τουλάχιστον και σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό του προβληματισμού και ίσως της προσωπικής αναζήτησης. Ο ρυθμός της παράστασης είναι έντονος και ενίοτε καταιγιστικός, απαιτώντας την προσήλωση του θεατή στα επί σκηνής τεκταινόμενα, σε υψηλότατο βαθμό.

Γιώργος Χριστόπουλος, mindradio.gr, 2/2/15

Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική, με πολλές ανατροπές, καταιγιστικούς ρυθμούς κι άφθονο χιούμορ. Η παράσταση ξεκινάει από τον κήπο του «Επί Κολωνώ» όπου οι δύο πρωταγωνιστές παίζουν με ένα νόμισμα κορώνα-γράμματα και τους βγαίνει πάντα κορώνα. Μπαίνουν στο φουαγιέ κι από κει στη σκηνή για να συνεχίσουν εμμονικά το ίδιο παιχνίδι με το ίδιο αποτέλεσμα. Λίγο αργότερα ο θίασος θα ξεχυθεί στη σκηνή, τα ευφάνταστα κοστούμια και τα λιτά αλλά λειτουργικά σκηνικά θα πλαισιώσουν τις δράσεις οι οποίες εναλλάσσονται σε γοργούς ρυθμούς από έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών…Μια παράσταση που αξίζει να δείτε και όχι μόνον για να γελάσετε.

Μαρία Κυριάκη, episkhnhs.gr, 12/2/15

H παράσταση θα σας γεμίσει σκέψεις, ερωτηματικά, και διάθεση για πολύ συζήτηση. Πολύ περισσότερο που η παράσταση είναι άψογη και όλοι οι συντελεστές εξαιρετικοί. Αρχίζοντας από τον σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Μυλωνά, που διασκεύασε το έργο με τόσο μεγάλη μαεστρία που σας λέω το εξής: έχω δει τη μεταφορά του ίδιου του Τομ Στόπαρντ για τον κινηματογράφο με τους Tim Roth ως Γκίλντενστερν και τον Gary Oldman ως Ρόζενκραντζ. Ε, λοιπόν η μεταφορά του Δημήτρη Μυλωνά είναι σκάλες ανώτερη! Σε αυτά προσθέστε τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, και θα καταλάβετε ότι πρέπει να πάτε να δείτε την παράσταση τρέχοντας.

Άγγελος Καλοδούκας, left.gr, 6/2/15

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά εγκαλεί και τις δύο διαστάσεις του, το εμβαπτίζει στη σκηνική μαγεία που παράγεται «με το τίποτα», ενθαρρύνει τον αυτοσχεδιασμό, αλλά δεν ξεχνά να τον δομήσει, εφαρμόζει έντεχνα το γκροτέσκο ύφος όσο και τη νεοελληνική μπαλαφάρα, του προσδίδει τον ιλιγγιώδη ρυθμό του παραλόγου, ενώ αξιοποιεί ευρηματικά τη σκηνογραφική «δεύτερη αυλαία» της Δήμητρας Λιάκουρα και τις ταιριαστές μουσικές του Παύλου Κατσιβέλη.

Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα, 12/3/15

Στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο νεαρός -και ήδη δοκιμασμένος επιτυχώς στα περσινά «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Χουάν Μαγιόρκα- Δημήτρης Μυλωνάς επικρατεί το μπαρόκ παιγνιώδες που συχνά αγγίζει το γκροτέσκο…Παράσταση καλοδουλεμένη από το σύνολο των συντελεστών, ίσως υπερβάλλουσα στην μπαρόκ πληθωρικότητα και, γι’ αυτό, στη διάρκειά της που δεν αναιρεί όμως ουδόλως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της.

Δημήτρης Τσατσούλης, imerodromos.gr, 29/3/15

Ο Στόπαρντ με κυνικό χιούμορ παίζοντας και ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, αναφέρεται στους κομπάρσους της ιστορίας, στα επιλεγμένα θύματα που η θεωρία άλλοτε τα θεωρεί λίπασμα της ιστορίας και άλλοτε λαγούς στο έλεος των λαγωνικών και όχι σπάνια βλακώδεις εθελοντές στην υπηρεσία εγκληματιών που υποδύονται τους σωτήρες. Αυτή η δοκιμασία είναι και μυητική, και τελετουργική , και απομυθοποίηση , και συνάμα μέθη της φαντασίας όταν γίνεται θέατρο. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Μυλωνάς έστησε μια ζοφερά ιλαρή παράσταση, μια κλοουνερί στα όρια του τραγικά γελοίου .

Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 30/3/15

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά (κίνηση- χορογραφία Θάλειας Δήτσα), στο «Θέατρο επί Κολωνώ», στην καλή μετάφραση του Ηλία Ακριβόπουλου (επιμέλεια, δραματουργική επεξεργασία Δημήτρη Μυλωνά και Άννας Ελεφάντη), πιάνει τον μέσα πυρήνα του έργου, δίνοντάς το ως τραγική, κυκλική και ατέρμονη, καρναβαλική φάρσα της Ιστορίας. Με τα ωραία, διαχρονικά σκηνικά – κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα, τους σκιώδεις φωτισμούς της Χριστίνας Θανάσουλα, τις ευρηματικές μουσικές του Παύλου Κατσιβέλη. Οι ρυθμοί καλπάζουν, το ύφος είναι μιας γόνιμης, δημιουργικής α-πορίας. Με επεξεργασμένα κομεντιάνικα στοιχεία οι Γεράσιμος Γενατάς, Γιώργος Παπαπαύλου αναδεικνύουν ένα έξοχο, κατοπτρικό, σπαραξικάρδιο, τραγικωμικό υποκριτικό δίδυμο. Θοδωρής Σκυφτούλης, Άννα Ελεφάντη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης φτιάχνουν έναν πολύχρωμο, ισοδύναμο, αναγεννησιακό, περιπλανώμενο θίασο, από τον οποίο δεν λείπει τίποτε. Μια πλούσια ως διάνοια και όψη, πολιτικά σκεπτόμενη διαδραστική παράσταση.

Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή, 24/5/15

Ο Δημήτρης Μυλωνάς το σκηνοθετεί δίνοντας ορθά το βάρος στα υπερρεαλιστικά του στοιχεία και οι Μελέτης Ηλίας, Άννα Ελεφάντη, Στάθης Σταμουλακάτος ερμηνεύουν με θέρμη τον Μπουλγκάκωφ, τη σύζηγό του και τον Στάλιν. Η παράσταση έχει πολύ καλές προθέσεις και γοητευτική ατμόσφαιρά.

Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα, 20/3/14

Αποδίδεται ωραία στον στενό χώρο της Μαυρομιχάλη, με τη σφικτή σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, και την κατάθεση τριών καλών ερμηνειών από τους ηθοποιούς. Ο Μελέτης Ηλίας δίνει το πρόσωπο του Μπουλγκάκοφ, εντός και εκτός των ορίων του. Ο δικός του συγγραφέας πιάνεται από τη γραφή σαν σανίδα σωτηρίας και σαν αυτοκαταστροφικό όπλο. Η Αννα Ελεφάντη δίνει στο βοηθητικό ρόλο της Μπουλγκάκοβα σάρκα και οστά, εκπροσωπεί τη γείωση της ιστορίας σε προσωπικό και σωματικό τραύμα. Και στην αντίθετη ακριβώς όχθη, ο Στάλιν του Στάθη Σταμουλακάτου δεν ανήκει βέβαια στην ιστορία, αλλά στην επινόησή της, στη φασματική, μισο-ονειρική και μισο-εφιαλτική, μετατόπισή της σε τόπο του δράματος.

Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 10/3/14

Την Πέμπτη που μας πέρασε δόθηκε η πρεμιέρα του έργου «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Χουάν Μαγιόρκα, στη θαυμάσια μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά. Πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση, τόσο ως προς τη βαρύτητα του ίδιου του θεατρικού κειμένου, όσο και ως προς τη δημιουργική προσφορά όλων των συντελεστών της.

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης, athina984.gr, 22/2/14

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς στήνει μια εντατικών ρυθμών παράσταση στο υποτυπώδες αλλά γεμάτο βιβλία σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη με φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα που συμβολικά λούζουν κυρίως τον χώρο της φαντασίωσης αλλά κρατούν υποφωτισμένη την πραγματικότητα με συνοδεία ηχητικές παρεμβάσεις του Λάμπρου Πηγούνη. Την ένταση της σκηνοθεσίας υπηρετεί καθοριστικά στον ρόλο του Μπουλγκάκοφ ένας εκπληκτικός ηθοποιός, ο Μελέτης Ηλίας.

Δημήτρης Τσατσούλης, Ελευθεροτυπία, 14/3/14

Μια παράσταση που είναι γεμάτη από ερωτήματα αλλά και γεμάτη λογοτεχνία, αφού ο Μπουλγκάκοφ και η Μπουλγκάκοβα πολύ συχνά, οι δυο τους, μιλούν για τους δρόμους της τέχνης. Φεύγοντας από το θέατρο είναι σίγουρο ότι θα θελήσετε να ξαναδιαβάσετε τα βιβλία του Μπουλγκάκοφ που κυκλοφορούν στα ελληνικά: «Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα» (εκδ. Θεμέλιο) και «Τα μοιραία αυγά» (εκδ. Αρμός). Αξίζει τον κόπo.

Όλγα Σελλά, Η Καθημερινή, 22/02/14

Στο έργο Ράφτης κυριών η φάρσα βρίσκει την πιο απολαυστική εκδοχή της……….. Ταχύς ρυθμός, ανατροπές, κοφτερές ατάκες, συνθέτουν ένα σύμπαν πικάντικο και κωμικό προσφέροντας μας άφθονο γέλιο. Το κλασσικό σκηνικό περιβάλλον της φάρσας με τις πόρτες έχει την τιμητική του.

Ξεκαρδιστική κωμωδία με φρενήρεις ρυθμούς, ίντριγκες, ενέργεια, ζωντάνια και ατελείωτες ανατροπές που προκαλούν αβίαστο γέλιο από έναν καλοκουρδισμένο θίασο που καταθέτει συνετά «υπερβολικές» ερμηνείες για το είδος του κειμένου που παρουσιάζεται. Η φάρσα έτσι όπως θα έπρεπε να είναι!

(Γιώργος Επιτροπάκης 8/12/17 – https://www.greekaffair.gr/kritiki-theatrou-idame-ton-rafti-kyrion-tou-georges-feydeau/)

Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης μπορεί να διακρίνει κανείς πως η λέξη “Στατικότητα” δεν μπορεί να σταθεί σε αυτό το έργο. Κέφι, διάθεση, μπρίο στα ύψη και μια καλής πάστας χιούμορ το οποίο λείπει στις μέρες μας και το αναζητάμε συνεχώς ως καταλύτη στην ζωή μας

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης στον ρόλο του Ζεράρ Μουλινό μας εκπλήσσει για τα καλά και μας καλεί να τον ακολουθήσουμε πιστά σε όλες του τις προσωπικές “σκανταλιές”.

Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου μας συστήνει έναν ρόλο “αποκάλυψη” για την ίδια, της πεθεράς του Ζεράρ Μουλινό,μιας εκκεντρικής και ευρηματικής παρουσίας η οποία σίγουρα θα σας ξαφνιάσει ΄

Η Ελένη Βαϊτσου μας παρουσιάζει μια ιδιαίτερη εικόνα στην θεατρική σκηνή, με την Ρόζα να αποτελεί σίγουρα μεγάλο ατού στην θεατρική της πορεία.

Η Άννα Ελεφαντή στον ρόλο της Σουζάν κοντρολάρει με απόλυτη μαεστρία την διακύμανση της ψυχολογίας της και καλείται να βρεθεί αντιμέτωπη με διαφορετικές και σπαρταριστές καταστάσεις που σίγουρα αφήνει σε καθεμία από αυτές το δικό της προσωπικό στίγμα.

Η Ελεάνα Στραβοδήμου από την άλλη ως απατημένη σύζυγος προσπαθεί να ξεφύγει από την όλη κατάσταση και να ισχυροποιήσει την θέση της σε ένα πεδίο που οι ζωές όλων αλλάζουν στο λεπτό.

Η Μαρία Χάνου κάνει αισθητή την παρουσία της από την πρώτη στιγμή και ξεκαθαρίζει εξαρχής τον τελικό της στόχο…

Ο Δημοσθένης Φίλιππας και ο Γιάννης Σαμψαλάκης κρατάνε με μεγάλη επιτυχία τα ηνία της επικείμενης ψυχολογικής φόρτισης που έπεται και σίγουρα ξεχωρίζουν για τις ατάκες-φωτιά οι οποίες δένουν απόλυτα σε έναν μαραθώνιο απόλυτης φαρσοκωμωδίας.

Τέλος ο Ευθύμης Μπαλαγιάννης στον ρόλο του δημιουργικού μπάτλερ, βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα και καταφέρνει να μετριάσει τα πράγματα, να αποκρύψει κακώς κείμενα αλλά και να μας χαρίσει αμέτρητες δόσεις αριστουργηματικού γέλιου.

(Πάνος Σταματόπουλος 8/12/17 – http://www.checkinart.gr/archives/10046)

Ένα έργο με όλα τα στοιχεία της φάρσας και της κωμωδίας καταστάσεων, που προσκαλεί σε ανάταση, σε γέλιο, σε χαλάρωση. Και αυτό γίνεται στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μυλωνάς (ο οποίος υπογράφει και τη μετάφραση) με ένα λιτό σκηνικό που υπηρετεί τις ανάγκες της φάρσας και τις ανατροπές της, χάρη στην ερμηνεία του Αλέξανδρου Μπουρδούμη (Μουλινό), που γίνεται λάστιχο ανάμεσα σε όσα κάνει και όσα προσπαθεί να κρύψει και στα εξαιρετικά κοστούμια (Miltos), που, στιγμές στιγμές, κλέβουν την… παράσταση.

(ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ 28/11/17 – https://artplay.gr)

Η ομάδα των ανθρώπων της τέχνης του θεάτρου που αναλαμβάνει την ευθύνη της επένδυσης, την μονόπρακτη θεατρική επαλήθευση των οιωνών του διαρκούς παρόντος στο θεατρικό κοινό της Αθήνας, είναι αποφασισμένη να τα καταφέρει, δηλώνει δεσμευμένη της ανάγκης να τα καταφέρει. Στο θέατρο του Νέου Κόσμου, η σοβαρή “προφητεία”, η έγκαιρη επαλήθευση των οιωνών του παρόντος στο όνομα της συνείδησης του “νέου κόσμου” που προαναγγέλλουν, δοκιμάζει τα όρια επιρροής της προτείνοντας ένα σχετικό τελετουργικό δίκαιο – ένα “κάτι” απλό και ξεκάθαρο – που στο ελάχιστο δεν προκαταβάλλει ή επιβάλλει. Απλά και μόνο, όπως πρέπει στη θεατρική συμπυκνωμένη σοφία, υποβάλλει.

egomiocy.blogspot.gr, 16/4/15

Η παράσταση που έχει σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Μυλωνάς αποκαλύπτει αυτόν τον ζοφερό κόσμο με ένταση και χιούμορ. Οι διάλογοι έχουν επίγνωση των σημερινών ορίων στην επικοινωνία των ανθρώπων, αποκαλύπτουν μεγεθυσμένες καταστάσεις που μας είναι βέβαια οικείες. Αλλά η παραμόρφωσή τους, η μεγέθυνσή τους αφήνουν περισσότερο χώρο στη σκέψη.

Παναγιώτης Φραντζής, 20/4/15

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά είναι αναζωογονητική μέσα στη μανία της για επανάληψη. Δύο καρέκλες και τέσσερις τοίχοι, όλα από ξύλο, μετακινούνται συνεχώς και καταδεικνύουν τις αποστάσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες, όπως επίσης και το πόσο περιχαρακωμένες από τους ίδιους τους εαυτούς τους είναι οι ζωές τους.

Γιάννης Μόσχος, clickatlife.gr, 23/4/15

Η παράσταση συναντιέται επιτυχώς με τον προβληματισμό του συγγραφέα και δεν είναι άπορος συναισθημάτων. Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, βγάζει το λυγμό των εξαπατηθέντων πρώτα από τον εαυτό τους θυμάτων και μετά από το πολιτικό σύστημα. Βγάζει πολεμικές ιαχές, ανάπηρες κι απονεκρωμένες λέξεις που έσβησαν την μνήμη για να πονάει περισσότερο. Φωνάζει την ανησυχία, το φόβο που θεμελιώνει τα ερείπια του αστυνομευμένου και του αστυνομεύοντος.

Χαρά Κιούση, newsbeast.gr, 9/5/15

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά φώτισε ξεκάθαρε τις σκοτεινές πτυχές των χαρακτήρων και έδειξε στους ηθοποιούς το δρόμο της δικής τους δημιουργίας. Όπως πρέπει να ενεργεί κάθε σκηνοθέτης δηλαδή.

Κωνσταντίνος Πλατής, theatromania.gr, 22/10/15

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά είναι το κοίταγμα ενός νέου ανθρώπου. Είναι γρήγορη, εντατική, σχεδόν άγρια. Η απόφασή του να συνυπάρχουν οι ρόλοι καθ’ όλη την παράσταση έχει ασφαλώς νόημα, δημιουργεί όμως κάποια σκηνική θολούρα. Δεν πειράζει. Στο τέλος, το συναρπαστικό εύρημα της διάσπασης του σπιτιού διαλύει κάθε δισταγμό για την επιλογή του.

Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 19/10/15

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς εκμεταλλεύτηκε με ευφάνταστο τρόπο τις πολλές ιστορίες των προσώπων του έργου…η παράσταση του, θίγει θέματα επίκαιρα με πικρό χιούμορ. Και θυμίζει στον καθένα διάφορα.

Όλγα Σελλά, Η Καθημερινή, 23/10/15

Στην παράσταση της Νέας Σκηνής, ο Δημήτρης Μυλωνάς στρίμωξε σε 25τ.μ. όλους τους χώρους δράσης του έργου…Θύτες και θύματα μαζί, ματαιωμένες υπάρξεις, ηττημένοι της κοινωνίας και της ζωής τους, άνθρωποι που ελπίζουν χωρίς προοπτική. Κι αυτό το τόνισε ο σκηνοθέτης αφήνοντας την παράσταση να ακολουθήσει τους φυσικούς της ρυθμούς, και τους ήρωες να σκιαγραφήσουν την περσόνα τους.

Μυρτώ Λοβέρδου, Τα Νέα, 22/10/15

Πρόκειται για μία από τις πιο σύγχρονες ματιές που θα δούμε φέτος στο θέατρο και το συστήνουμε ανεπιφύλακτα, γιατί δεν είναι απλά μία ιστορία της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για την ιστορία του καθενός από εμάς ξεχωριστά και συγχρόνως μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Τζωρτζίνα Σταματάκου, neolaia.gr, 24/10/15

Ο Δημήτρης Μυλωνάς έκανε μια εξαιρετική σκηνοθετική δουλειά πάνω στον Τσέχωφ, καίρια, αντικειμενική, ρεαλιστική. Εξελίσσεται σε έναν ικανότατο σκηνοθέτη με άποψη και πλούτο ιδεών που έχει πολλά ακόμη να καταθέσει στο θέατρό μας.

Ειρήνη Αιβαλιώτου, catisart.gr, 24/11/15

O Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθέτησε δημιουργικά, περιλαμβάνοντας στο σύνολο της παράστασης πολύ από το κωμικό ταλέντο των ηθοποιών του και το γλυκύπικρο της γραφής του σπουδαίου ρώσου δραματουργού. Στάσιμα και χορικά καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης, με στοιχεία καμπαρέ, επιθεώρησης, μιούζικαλ και μελοδράματος, στοιχεία πολεμικών τεχνών καθώς και αρκετής μουσικής επί σκηνής.

Aριάδνη Καναβάκη, kulturospoupa.gr, 24/11/15

Μια πολυδιάστατη παράσταση με πολλές αναφορές και ένα μπλέξιμο διαφόρων ιδεών ως προς την απόδοση των έργων του Τσέχωφ επί σκηνής. Μια παράσταση που περνάει μέσα από την κλασική κατηγοριοποίηση του Ευρωπαϊκού θεάτρου, το μουσικό θέατρο, το θέατρο μορφών και τα σύνθετα θεάματα. Ένας συνδυασμός μέσω του οποίου ο Δημήτρης Μυλωνάς με τον Αλέξανδρo Αχτάρ, τη Μυρτώ Γκόνη, τον Πάρη Θωμόπουλο και τον Παναγιώτη Μπρατάκο δημιούργησαν ένα «μικρόκοσμο» του Τσέχωφ με μεγάλη αλήθεια.

Eλένη Μολφέτα, evart.gr, 2/12/15

Η παράσταση σφύζει από ζωή, ταλέντο, ταξίδι των ηθοποιών μέσα σε αυτό που κάνουν, μουσική (διφωνίες, τριφωνίες, τετραφωνίες, soli κτλ), ενέργεια που εκπέμπεται από τα τόσο δουλεμένα σώματα τους, υπέροχη κίνηση, παιχνίδι και πολλή δουλειάααα, που μαρτυρείται πίσω από αυτό που παρακολουθείς. Η παράσταση είναι μια αφορμή για να σπάσει η στερεότυπη εικόνα που έχουν πολλοί για τα έργα του Τσέχωφ: «Είναι βαριά!!». Οι ηθοποιοί βουτάνε με τόση όρεξη στο υλικό τους και αποδεικνύουν ότι το χιούμορ υπάρχει τόσο έντονο μέσα στο έργο του Τσέχωφ, όσο και στην καθημερινή μας ζωή (από την οποία και εμπνεύστηκε και δημιούργησε ο συγγραφέας). Μέσα στο χειρότερο κακό που μας συμβαίνει ελλοχεύει η πιο μεγάλη φάρσα! Έτσι λοιπόν, παρακολουθώντας αυτό το ταξίδι σκέφτεσαι (μοιραία), ταυτίζεσαι (ενδεχομένως), γελάς (όχι …χαχανίζεις), συγκινείσαι (από το πάθος τους) και απολαμβάνεις.

Bασίλης Ψυλλάς, sportvoice24.weebly.com, 7/12/15

Υπάρχει, βλέπετε, σκηνική ευγένεια και, μαζί, η άγουρη χάρη της νιότης, η επικοινωνιακή ευστροφία και το μεταδοτικό κέφι ενός τετραμελούς θιάσου που αλλάζει, με μιαν ανάσα, ρόλους και ήθη… Υπάρχει, βέβαια, και «κάτι» πέρα από το ταλέντο του θιάσου ή την ευρηματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, ο οποίος εμβαπτίζει υφολογικά τον τσεχοφικό ρεαλισμό στο μαγγανοπήγαδο του σουρεαλισμού δίχως να φτάνει στα άκρα αλλά και δίχως να προδίδει το ευγενές περιεχόμενο.

Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα, 11/12/15

Η δουλειά που έχουν κάνει σε κίνηση, τραγούδι, συντονισμό, αλλά και ερμηνεία στις δραματικές και πικρές στιγμές του έργου είναι εμφανής από τα πρώτα λεπτά. Το συγκινησιακό φορτίο που περνούν στο θεατή αυτές οι στιγμές, αλλά και το κέφι και η ζωντάνια τους, με κάνει να θεωρώ ότι η ομάδα αυτή έχει μέλλον, τόσο ομαδικό, όσο και ατομικό, αρκεί να συνεχίσουν με την ίδια ένταση και πάθος. Υπηρέτησαν το όραμά τους και την αποστολή τους στην παράσταση με συνέπεια και συνέχεια και αυθόρμητο κέφι.

Γιώργος Χριστόπουλος, onlytheater.gr, 15/12/15

Ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί την διαφθορά και την ηθική κατρακύλα εν εξελίξει -όπως η πτώση σε μια σκάλα – με ύφος σκωπτικό και φαινομενικά αθώο, απογυμνώνοντας με τον σκηνοθετικό του αγέρα την αυθάδεια, την σήψη αλλά και την τραγικότητα ανεκπλήρωτων και ευνουχισμένων προσδοκιών. Η επιτυχής διανομή των ρόλων καθιστά ρωμαλέα την παραστασιμότητα των χαρακτήρων των ηρώων.

Χαρά Κιούση, newsbeast.gr, 9/3/15

Ο κύριος Μυλωνάς δημιούργησε μια απολαυστική παράσταση, κουρντισμένη με τέτοιον τρόπο που απογείωσε την πετυχημένη αυτή δραματική κωμωδία…Το κοινό έφερε στη σκηνή πολλές φορές τους ερμηνευτές, κραυγάζοντας «μπράβο» και τα συγχαρητήρια συνεχίστηκαν στα καμαρίνια λίγο μετά το τέλος.

Νίκος Μπατσικανής, palmografos.com, 17/3/15

Ο Δημήτρης Μυλωνάς εξελίσσεται σε έναν ικανό και εμπνευσμένο σκηνοθέτη. Βρίσκει τον τρόπο να ισορροπήσει το υλικό του, κάνοντας τους απαραίτητους ελιγμούς και παίρνοντας τις απαραίτητες ελευθερίες. Αυτή η πολυπλοκότητα της σκηνοθεσίας του είναι που την κάνει γοητευτική. Όλοι οι συντελεστές δούλεψαν με την καρδιά και όχι μόνο με το μυαλό, προσπάθησαν έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να απολαύσει το έργο, και όχι απλώς να το κατανοήσει. Το «Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόουν» είναι μια σπινθηροβόλα αλλά καθόλου αβαθής κωμωδία. Είναι ένα διασκεδαστικό έργο για σοβαρούς ανθρώπους και ουχί σοβαροφανείς. Στην παράσταση αυτή δεν θα πάτε μόνο για να γελάσετε αλλά και για να σκεφτείτε.

Ειρήνη Αιβαλιώτου, catisart.gr, 19/3/15

Είδαμε Την Παράσταση ‘Λα Πουπέ’ Στο Από Μηχανής Θέατρο By Λουκάς Κούτρας aka Λουκάνθρωπος / Με τα ματια του θεατη / Δευτέρα, 04 Μαρτίου 2019 14:19 Η Ρίκα δεν είναι μοδίστρα. Ράβει ρούχα για κούκλες. Ή και για κορίτσια που θέλουν να ντύνονται σαν κούκλες. Ή και μεγαλύτερα ακόμα κορίτσια, αρκεί να θέλουν να μοιάζουν με κούκλες. Είναι ευγενική και ήσυχη, μέχρι που ένα κουτί λαχταριστά αμυγδαλωτά, φέρνει τα πάνω κάτω.

Ο κόσμος της διαταράσσεται και μικραίνει, τόσο που δεν φαίνεται να χωρά πια την ευγένειά της. Θα ψάξει για σύμμαχο, αφηγούμενη την παρεξήγηση στον καρακουτσομπόλη ψιλικατζή της γειτονιάς της πελάτισσάς της, αλλά κι αυτός μεταμορφώνεται σε μία ακόμα κυρία Νέλλη, οργισμένη μαζί της. Ξαφνιασμένη, θα βρεθεί ανάμεσα στα αυτοκίνητα, σα σαστισμένος πεζικάριος μπροστά σε ίλη ιππικού που επελαύνει με παρρησία.

Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Μια παράσταση που συνδυάζει τον μονόλογο, την προβολή εικόνων και το τραγούδι. Μαζί με τον φωτισμό, δημιουργείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα, ενισχύοντας τις εικόνες που δημιουργεί η αφήγηση. Για τη Θεοδώρα Τζήμου, τι να πεις; Σε ρουφάει σαν τουρμπίνα στον κόσμο της Ρίκας, που ντύνει κούκλες, απ’ τις πρώτες κιόλας φράσεις. Σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της, της ψυχής της, έτσι που σε δέκα λεπτά νομίζεις ότι ξέρεις τη Ρίκα από τα μαθητικά σου χρόνια.

Τα 90 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, μπορεί να σου φαίνονται πολλά, μιας και είναι μονόλογος, αλλά δεν είναι. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, αν τρέχει ο χρόνος, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, εκεί που πρέπει, και μεταβάλλεται κάποιες στιγμές, για να πάρεις μια ανάσα. Ο λόγος κυρίαρχος, κατανοητός, με μία ένταση στο κορμί που λες ότι, δεν μπορεί, θα κρασάρει η γυναίκα από στιγμή σε στιγμή. Απίστευτη!

Περισσότερα εδώ.

Λουκάς Κούτρας aka Λουκάνθρωπος, Φεβρουάριος 2019

Επίσημη πρεμιέρα  είχε το απόγευμα της Δευτέρας η παράσταση «Λα πουπέ» στο Από Μηχανής Θέατρο και το radioalchemy βρέθηκε εκεί για να την παρακολουθήσει. Πρόκειται για το εμβληματικό έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που δέκα χρόνια μετά την πρώτη του παράσταση, επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι με την ανανεωμένη σκηνοθετική ματιά της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου και πρωταγωνίστρια τη Θεοδώρα Τζήμου.

Το «Λα πουπέ» γράφτηκε από το Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη το 2007 και παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα. Αφορά την ιστορία της Ρίκας, μιας μοδίστρας που φτιάχνει ρούχα για κούκλες και για κοριτσάκια και για μεγαλύτερα κορίτσια που τα ρούχα τους μοιάζουν κουκλίστικα. Στην ουσία, πρόκειται για ένα μονόλογο της ηρωίδας όπου εξιστορεί τις εσωτερικές της διαδρομές, τα τραύματα, τα σκοτάδια της μέχρι να ανακαλύψει το δρόμο προς το φως και την προσωπική της λύτρωση.

Γιατί να μην μπορεί η Ρίκα να επισκεφτεί την κυρία Νέλλη; Τί γράφει το γράμμα της; Τι κρύβει στα σκοτάδια του διαμερίσματος – οχυρού της; Πόσα σοκολατάκια επιτρέπονται; Γιατί οι οδηγοί είναι το χειρότερο είδος ανθρώπου; Τι πιο ωραίο από χυμό βύσσινο στο χάρτινο; Φορέματα για κούκλες ή για κοριτσάκια; Αυτά και άλλα πολλά εξιστορεί η Ρίκα επί σκηνής σε μια εξομολόγηση γεμάτη ψέματα και αλήθειες που καθρεφτίζουν τους δικούς μας εσωτερικούς φόβους και τις ανησυχίες που διστάζουμε να ξεστομίσουμε. Η ευφυΐα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη είναι εμφανής όχι μόνο στον τρόπο γραφής του αλλά και στο γεγονός ότι τόλμησε να πλάσει έναν χαρακτήρα που ο θεατής είτε τον λατρεύει και ταυτίζεται μαζί του, είτε τον αντιπαθεί. Σε καμία περίπτωση πάντως η Ρίκα δεν είναι μια ηρωίδα που μπορεί να αφήσει κάποιον αδιάφορο.

Και πώς θα ήταν αυτό δυνατόν άλλωστε αφού η Θεοδώρα Τζήμου ενσαρκώνει το συγκεκριμένο ρόλο. Η ηθοποιός διαθέτει ένα πολύ ιδιαίτερο υποκριτικό ταλέντο που κάνει τον κάθε της ρόλο ξεχωριστό. Έτσι κι εδώ, η πρωταγωνίστρια κατάφερε με την ισορροπημένη της ερμηνεία και τις άφθονες εναλλαγές συναισθημάτων να κάνει τον θεατή να μην μπορεί να πάρει τα μάτια του από αυτό το αλλόκοτο πλάσμα που έκανε το δικό του αγώνα να βρει τον εαυτό του και να βγει από τη γυάλα που ζούσε ασφαλής μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Στο σκηνοθετικό τιμόνι αλλά και στην επιμέλεια των βίντεο της παράστασης βρίσκεται η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου που ομολογουμένως προσέγγισε το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη από μια διαφορετική οπτική γωνία. Η σκηνοθετική της ματιά ήταν φρέσκια, σύγχρονη και το άφθονο οπτικοακουστικό υλικό που επέλεξε να ενσωματώσει έδωσε στο σύνολο της παράστασης έναν αέρα ανανέωσης. Η σκηνοθέτις εστίασε στην εσωτερική μάχη της πρωταγωνίστριας φωτίζοντας περίτεχνα τα σκοτάδια της και οδηγώντας την παράλληλα σε ένα λυτρωτικό φινάλε. Η παράσταση είχε γρήγορο ρυθμό και  συναισθηματικές εναλλαγές που η πρωταγωνίστρια κατόρθωσε να υπηρετήσει ευλαβικά.

Το μόνο που μας «κλώτσησε» στο σύνολο του θεάματος που παρακολουθήσαμε ήταν η ενσωμάτωση τραγουδιών στην παράσταση και η υπερβολικά δυνατή μουσική που περισσότερο μας αποπροσανατόλιζε, παρά μας έβαζε ενεργά στη δράση της ηρωίδας.

Την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης τίμησε με την παρουσία του πλήθος κόσμου και καλλιτεχνών. Ανάμεσά τους ξεχωρίσαμε τη Βίκυ Σταυροπούλου, τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τη Μαρία Κωνσταντάκη, την Πέμυ Ζούνη και το Μηνά Βιντιάδη.

Στο σύνολό της, η παράσταση «Λα πουπέ» αξίζει την προσοχή σας για τον εμβληματικό λόγο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, την σύγχρονη σκηνοθεσία της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου και την ιδιαίτερη «Ρίκα» της Θεοδώρας Τζήμου επί σκηνής.

Καλή σας θέαση! Από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη

Ο Τόϊμπιν στη «Διαθήκη της Μαρίας» που μετέφρασε έξοχα η Κατερίνα Βαλαβανίδη και σκηνοθέτησε με τελετουργική απλότητα του καθημερινού ιερού ο Δημήτρης Μυλωνάς, με γνώση των ρυθμών της καθημερινής ιεραρχίας ενός φτωχικού νοικοκυριού, μας παρουσιάζει μια λαϊκή αρχόντισσα που προσπαθεί να καταλάβει έναν γιό, τους φίλους του και μαθητές του, τους βασανιστές και σταυρωτήδες του, την εποχή, τη χολή των μαζών και τη θυσιαστική απλότητα των αθώων. Το έργο τελειώνει μ’ ένα τελετουργικό, όπου χορός μασκοφόρων επιχειρεί να απογειώσει τα γήινα.             Είχαμε χρόνια να χαρούμε την υποκριτική λιτότητα και την σημαίνουσα κίνηση της Ασπασίας Κράλλη, μιας ηθοποιού

με προίκα την παράδοση της παντομίμας και την καθαρότητα του λόγου. Και τώρα αυτή η προίκα διοχετεύτηκε σε μια λιτή λειτουργική ουσιώδη καθημερινή τελετή, αποθέωση της αιώνιας λάτρας που μας έθρεψε και μας θρέφει και που έρχεται απ’ τη βαθιά μνήμη του κόσμου.

Η Κράλλη με λόγο καθαρό καταθέτει ως μητέρα ενός γιου που απέδρασε από τον κόλπο της και ανοίχτηκε στους ανέμους της Ιστορίας και του μύθου, ερμηνεύει αυτήν την αμφιθυμία καίρια και συνταρακτικά. Αν ο θεός γεννήθηκε από μια θνητή γυναίκα, μόνο μια γυναίκα που όλοι θα θέλαμε για

μητέρα μας θα επέλεγε να γεννηθεί. Βρήκα ενδιαφέροντα και τον χορό των μασκοφόρων που απογειώνει στο τέλος την παράσταση.

Ενδιαφέρων ο χώρος που σήμαινε την πανάρχαια

τέχνη της κεραμικής.

Κώστας Γεωργουσόπουλος