“… Η Όλια Λαζαρίδου διασκευάζοντας το διήγημα δεν έκανε εξυπνάδες. Κράτησε τον αφηγηματικό του πυρήνα και αξιοποίησε τη θεατρικότητα της καθημερινότητας των ηρώων. Με δύο βασικά ηθοποιούς επαγγελματίες, την Ιφιγένεια Γρίβα και τον Νίκο Χαλδαιάκη, ξετύλιξε τη μουσική του παπαδιαμαντικού κειμένου και τη σημαίνουσα συμπεριφορά του θύτη και του θύματος. Ο Χαλδαιάκης μάλιστα, όπως μαθαίνω, είναι και δόκιμος ψάλτης κι έτσι η σκηνική αφήγηση έφτασε σε μια μουσική απογείωση, αφού διανθίστηκε με έξοχα δημοτικά τραγούδια, ερωτικά και του γάμου. Μέσα σ’ ένα απέριττο σκηνικό και φόντο το φυσικό τοπίο της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη (χώρους που ως ψάλτης και πότης κυκλοφορούσε ο Παπαδιαμάντης), οι δύο ηθοποιοί με την έξοχη δασκάλα δημιούργησαν ένα σκηνικό ποίημα υψίστου κάλλους και ήθους.”

Απόσπασμα από την Κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου

“.. Όπως ο Παπαδιαμάντης αναζήτησε στα απόμερα ξωκλήσια, στα φιλόξενα χαμόσπιτα, στους απλούς και αδιάφθορους λαικούς ανθρώπους, στο μεγαλείο και τη σιωπή της φύσης να απαλύνει την απαισιοδοξία του για τη ζωή, για το μάταιον, το συνθηματικόν και αγοραίον πάσης ανθρώπινης αξίας έτσι και η παράσταση της Όλιας Λαζαρίδου μεταμορφώνεται σε ένα ουμανιστικό κουκούλι , όπου γύρω του θαμπώνει ο αγοραίος περίγυρος και φωτίζονται μέσα του ιερατικές μορφές του εσωτερικού κόσμου του Παπαδιαμάντη υπό τη μορφή της αιθέριας και συνάμα στιβαρής ερμηνευτικά Ιφιγένειας Γρίβα ( αφηγήτρια, Λελούδα, Σεραινώ ) – πραγματική αποκάλυψη αυτό το νέο κορίτσι – και του αξιόλογου Νίκου Χαλδαιάκη (Κουμπής/Καραχμέτης)…”

Απόσπασμα από την Κριτική της κ.Ιωάννας Μπλάτσου