Συντελεστές Παράστασης:

• Μετάφραση: Άννα Ελεφάντη
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
• Σκηνικά / Κοστούμια: Αμαλία Αντώνη
• Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
• Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης
• Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Κυρμιζάκη
• Βοηθος Σκηνοθετη: Βίκυ Παναγιωτοπούλου
• Βοηθοί Σκηνογράφου: Ιωάννα Γιαννακοπούλου

Παίζουν:

• Χρήστος Βαλαβανίδης: Ρόμπερτ
• Ελεάνα Στραβοδήμου: Κάθριν
• Άννα Ελεφάντη: Κλερ
• Χρήστος Καπενής: Χαλ

Η σκηνοθεσία ανέδειξε με εύγλωττο τρόπο τις «ακροβασίες» ενώ ταυτόχρονα κράτησε τις ισορροπίες ανάμεσα στα έντονα συναισθήματα και τις λογικές αποδείξεις. Οι ανατροπές και οι αναδρομές, οργανικά ενταγμένες στην παράσταση, δημιουργούσαν την έκπληξη χωρίς να ξενίζουν τους θεατές. Κερδίζει ακόμα και μια ομάδα δύσκολων θεατών: τους εφήβους.

(Νατάσα Μερκούρη 3/1/18 – frear.gr/?p=20438)

 

Ένα θεατρικό έργο που διεισδύει στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και στην ανθρώπινη ψυχή. Ο Δημήτρης Μυλωνάς έστησε την παράσταση με σαφήνεια, καθαρότητα, δίνοντας έμφαση στους χαρακτήρες του έργου, συμπυκνώνοντας με λαμπρή λιτότητα το ιδεολογικό κέντρο βάρους του δράματος, αλλά και της παράστασης.
Η Ελεάννα Στραβοδήμου (Κάθριν) επωμίστηκε με εκπληκτικό έλεγχο εκφραστικών μέσων και με ακαταμάχητο μαγνητισμό τον απαιτητικό ρόλο της κόρης που παλεύει με τα θέλω και τα πρέπει. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης ( Ρόμπερτ) για ακόμη μια φορά με χειρουργική ακρίβεια απέδωσε απόλυτα τον ρόλο του ως ιδιοφυή αλλά ψυχικά διαταραγμένου μαθηματικού και πατέρα των δυο κοριτσιών. Η Άννα Ελεφάντη (Κλερ) εξαιρετική στο ρόλο της ως αδελφή της Κάθριν. Ο Χρήστος Καπενής (Χαλ) εξαιρετικός στο ρόλο του μαθηματικού .

(Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη 1/1/18 – www.theatromania.gr/kritiki-gia-tin-parastasi-proof/)

 

Δυνατά συναισθήματα συγκίνησης, τρυφερότητας, στοργής και ευαισθησίας κυριαρχούν στο δραματικό ιστό αυτής της θεατρικής δουλειάς.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς με κομψή και γειωμένη οπτική, στηριζόμενος στην εμπνευσμένη μετάφραση της Άννας Ελεφάντη, μας παραδίδει ένα καλλιτεχνικό σύνολο με πάθος, πνοή και ρυθμό, χρωματίζοντας τη γεωμετρία του έργου με αβανταδόρικο τρόπο.
Με τη βοήθεια των λειτουργικών σκηνικών/κοστουμιών της Αμαλίας Αντώνη, της μουσικής του Παύλου Κατσιβέλη, που συμπληρώνει την πράξη σαν μέρος της δραματουργίας και τους υπαινικτικούς φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη, ο σκηνοθέτης θεμελιώνει μία παράσταση, που δεν ανατρέπει, αλλά δικαιώνει τις προθέσεις της.
Μια δημιουργία δυνατή και πλούσια σε ιδέες, μηνύματα και πληθωρικές αισθήσεις, που αξίζει την προσοχή μας.

(Της Ζωής Τόλη 15/12/17 – www.enetpress.gr/κριτική-θεάτρου-proof-του-ντέιβιντ-όμπε/)

 

Η παράσταση, με βατήρα την ωραία μετάφραση της Άννας Ελεφάντη, είναι έξοχη, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά ευθύγραμμη και ευθύβολη, οδηγεί άσφαλτα χωρίς αμφιταλαντεύσεις στο λυτρωτικό τέλος, ενώ χτίζει παράλληλα με πρωτογενές “χωμάτινο” σωματικό υλικό, συναρπαστικούς ρόλους. Ο παλαίμαχος Χρήστος Βαλαβανίδης είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ό,τι πιο καλό έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Η Άννα Ελεφάντη παίρνει πάνω της με αυτοθυσία τον δυστοπικό ρόλο της “κακής αδερφής” (Κλερ ή Γκόνεριλ) και αριστεύει με μια λέξη. Η Ελεάνα Στραβοδήμου δίνει συγκλονιστικά, με εναλλαγές θερμών και ψυχρών τόνων, καίριες ριπές φωτός και σκότους την Κάθριν / Κορντέλια. Ενώ ο Χρήστος Καπενής διαπρέπει στον ρόλο του μεταιχμιακού, αμφιθυμικού Χαλ.

(Του Λέανδρου Πολενάκη 24/12/17 – http://www.avgi.gr/article/10971/8616636/e-chamene-apodeixe)

 

“Ο Δημήτρης Μυλωνάς δεν άφησε τίποτα να μην φανερωθεί και απλώς να πλανάται. Η σαφέστατη, μελετημένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια σκηνοθεσία του, δεν άφησε περιθώρια καμίας αμφισβήτησης. Μας εισήγαγε, με σαφήνεια στις αναφορές που ο Όμπερν που κάνει στο έργο του αυτό. Σε μια άλλη πραγματικότητα, την παράλληλη διάσταση που υπάρχει και υποβόσκει, στον έσω εαυτό ανθρώπων που κάθε άλλο παρά συνήθεις είναι.”

(Γιάννης Γαβρίλης – ΕΡΤ)

 

Στο Proof ο Δημήτρης Μυλωνάς στήνει μια παράσταση μεστή, δυνατή, ουσιαστική. Έσκυψε με το ίδιο ενδιαφέρον και στα 4 πρόσωπα του έργου πλάθοντας έτσι 4 χαρακτήρες ολοκληρωμένους, τρισδιάστατους. Υποδειγματικός ρυθμός, καλοδουλεμένες ερμηνείες, ατμόσφαιρα που δανείζεται της σκοτεινιά των filmnoir, εδώ πρέπει να αναφερθούμε στην εξαιρετική μουσική του Παύλου Κατσιβέλη αλλά και τα όμορφα σκηνικά της Αμαλίας Αντώνη και τα φώτα του Γιώργου Αγιαννίτη, όλα αυτά συντελούν στο να παρουσιάζεται στο Από Μηχανής Θέατρο μια παράσταση που συγκινεί, προβληματίζει, αφορά.

Έπη Τρίμη 19/12/17 για Athens24.gr

 

Τα πολύχρωμα, σκορπισμένα φύλλα του φθινοπώρου στην σκηνή μοιάζουν με τις σκόρπιες, χαοτικές σκέψεις των ηρώων και ταυτόχρονα χαρίζουν το χρώμα της παράστασης. Η έντιμη, ομαλή σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά έδωσε χώρο στους ηθοποιούς να καταθέσουν αυθεντικές ερμηνείες.

(Γιώργος Επιτροπάκης 16/12/17 – www.greekaffair.gr/kritiki-theatrou-idame-proof-tou-david-auburn-sto-apo-michanis-theatro/)

 

Μέσα από ρεαλιστικές ερμηνείες οι ηθοποιοί μας μεταφέρουν στην εποχή και στο χώρο όπου διαδραματίζεται η ιστορία του έργου. Χωρίς πολλά σκηνικά και χωρίς υπερβολές στήνεται μια πολύ όμορφη και συγκινητική παράσταση.

(Χριστίνα Γεωργιάδη 18/12/17 – www.maxmag.gr/theatro/episimi-premiera-gia-tin-parastasi-proof-sto-apo-michanis-theatro/)

Ένας ύμνος της σχέσης κόρης πατέρα. Μία πολύ συγκινητική και ανθρώπινη παράσταση, που καταφέρνει να σε κρατήσει μιάμιση ώρα.

(Γράφει η Πόλλυ Μαρμαρινού – http://www.freshart24.gr/freshart-news/3934-to-www-freshart24-gr-eide-thn-parastash- )

Έργο, που κινείται σε γοργούς ρυθμούς, που αναδεικνύει το χιούμορ μέσα στην παραζάλη και στην απόγνωση των ηρώων, που παραπέμπει τους θεατές σε δικούς τους οικογενειακούς άλυτους λογαριασμούς. Ο Δημήτρης Μυλωνάς έστησε μια παράσταση με ρυθμό, σαφή, αναδεικνύοντας τους χαρακτήρες του έργου, τα όσα διακυβεύονται στις οικογένειες και στις ψυχές των ανθρώπων, με τρυφερότητα και με χιούμορ.

(ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ 28/11/17 – https://artplay.gr/theatro/proof-mia-klironomia-charisma-alla-ke-efialtis)

 

Το έργο του Ντέιβιντ Όμπερν με τις λαμπρές θεατρικές δάφνες (βραβεία Πούλιτζερ και Τόνι) ανεβαίνει ως έργο δωματίου, με έναν Χρήστο Βαλαβανίδη μετρημένο και στιβαρό και την Ελεάνα Στραβοδήμου να σωματοποιεί την έννοια της μελαγχολίας. Η Κάθριν ζει στην αμερικανική επαρχία με τον πατέρα της, έναν ιδιοφυή και αναγνωρισμένο μαθηματικό, ο οποίος παλεύει­ με τη σχιζοφρένεια. Παρότι και η ίδια είναι κατά κοινή ομολογία ταλέντο στα μαθηματικά, έχει παρατήσει τις σπουδές για να αφιερωθεί στη φροντίδα του. Ο Ντέιβιντ Όμπερν μπλέκει το χθες με το σήμερα στην αφήγησή του (ο Ρόμπερτ είναι ζωντανός ή νεκρός;) και με έναν «εσωτερικό» τρόπο­ που συγκινεί μιλάει για την κοινή­ ζωή πατέρα και κόρης: οι δυο τους περνούν ώρες μαζί συζητώντας, δια­βάζοντας και λύνοντας μαθηματικές ασκήσεις… Όμως μέσα σε αυτήν την κανονικότητα κρύβεται­ ένας μεγάλος φόβος που στοιχειώ­νει την Κάθριν: μήπως, εκτός από το ταλέντο, έχει κληρονομήσει και την ψυχοσύνθεση του αγαπημένου της πατέρα, ο οποίος σε όλη του τη ζωή ακροβατούσε ανάμεσα στη μεγαλοφυΐα και την παράνοια; Μέχρι και το τελευταίο λεπτό του έργου το ερώτημα συνεχίζει να πλανάται, καταδικάζοντάς τη στην απελπισία κι εμάς στην περιέργεια για την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας που παλεύει με τους φόβους και τις κρυφές της προσδοκίες. Η συνάντησή της με έναν παλιό φοιτητή­ του πατέρα της αλλά και με τη γιάπισσα αδερφή της, που επιστρέφει στο πατρικό, εντείνουν το στοιχείο του ψυχολογικού δράματος σε αυτό το απλά γραμμένο αλλά έξυπνο έργο για την ιδιοφυΐα και την παράνοια, για την πίστη και την εμπιστοσύνη ως προϋπόθεση των σχέσεων. Στο «Proof» («Απόδειξη») όλα αποδεικνύονται και όλα αμφισβητούνται. Ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί με σοβαρότητα (τίποτα κραυγαλέο, τίποτα περιττό δεν υπάρχει στην παράστασή του), υποβάλλοντάς μας σιγά σιγά τη σκέψη πως όλοι ζητάμε –και δίνουμε με τη σειρά μας– αποδείξεις για τα προσωπικά, για τα ερωτικά, για τα οικογενειακά… Χειρίζεται τις δράσεις των τεσσάρων ηθοποιών λιτά και στατικά, στη γραμμή ενός στιλιζαρισμένου ρεαλισμού που απογειώνει τη θεατρικότητα βοηθούμενος από τους φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη και τα σκηνικά της Αμαλίας Αντώνης, η οποία έχει κάνει και τα κοστούμια. Κι ενώ επιμένει σε μια ατμόσφαιρα χαμηλών τόνων, μια υπόκωφη ένταση και μια διαρκώς αυξανόμενη συγκίνηση διατρέχουν την παράστασή του. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, παίζοντας με αυτοσυγκράτηση κι ευαισθησία, δίχως ποτέ να τονίσει την υποβόσκουσα τρέλα του Ρόμπερτ, δίνει σάρκα και οστά στον ωσεί παρόντα πατέρα, φαινομενικά τον πιο αδύναμο χαρακτήρα του θεατρικού έργου. Δίπλα του, η Ελεάννα Στραβοδήμου συγκινεί παίζοντας με ορμητικό πάθος την Κάθριν, ενώ ισορροπεί υπέροχα ανάμεσα στις αντιφάσεις του ταραγμένου μυαλού και του δια­λυμένου συναισθήματος της ηρωίδας της. Γοητευτικοί τόσο η Άννα Ελεφάντη στον ρόλο της Κλερ όσο και ο Χρήστος Καπενής σε αυτόν του Χαλ. ωστόσο η υπερεκφραστικότητα, στα όρια του γκροτέσκο, με την οποία έπαιζαν σε κάποιες σκηνές, άλλοτε πείθει για την αναγκαιότητά της και άλλοτε δίνει την αίσθηση της υπερβολής.

(Μαρία Κρύου – 25/01/2018 – http://www.athinorama.gr/theatre/article/proof_-2526339.html)