Αυτό το πυκνό αλλά γεμάτο χιούμορ κείμενο του Βρετανού συγγραφέα, ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθέτησε με ευφυΐα, έντονο ρυθμό (καταιγιστικό σχεδόν), με απλά αλλά έξυπνα ευρήματα, έχοντας στη διάθεσή του εξαιρετικούς ηθοποιούς…Στην παράσταση του «Επί Κολωνώ» ο θεατής θα γελάσει πολύ, θα απολαύσει τις ερμηνείες των ηθοποιών και θα σκεφτεί σοβαρά, στο τέλος της παράστασης, τα πολλά που θίγει ο Βρετανός συγγραφέας: τον σαρκασμό των ιερών και των οσίων (όπως είναι ο Αμλετ για τους Αγγλοσάξονες) και μέσω αυτού του σαρκασμού τη διαδρομή προς την αυτογνωσία και τα διαρκή ερωτήματα για τη γνώση. Και σαρκάζοντας τα καθ’ ημάς, ο Δημήτρης Μυλωνάς έβαλε μια απολαυστική σκηνή που παραπέμπει στην ευφορία του νεοελληνικού σκυλάδικου. Ενα απαιτητικό κείμενο, που παρουσιάστηκε το 1966 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, για όσους αγαπούν το θέατρο που δεν είναι μόνο διασκέδαση, αλλά προβληματισμός και ψυχαγωγία μαζί.

Όλγα Σελλά, Καθημερινή, 20/1/15

 

Η συγγραφική διάνοια του Τομ Στόπαρντ συναντά τη θεατρική αντίληψη και ματιά του Δημήτρη Μυλωνά που κανάκεψε το έργο και ανέδειξε τους χυμούς του επιλέγοντας κατ’ αρχάς έναν θίασο αξιώσεων και δυνατών πρωταγωνιστών…Κανείς δεν γλιτώνει από τη σαρκαστική σχολιογραφία του Μυλωνά, ούτε οι μεγαλορρήμονες ηθοποιοί, ούτε οι υπερβάλλοντες σκηνοθέτες…Ρυθμοί καταιγιστικοί, παραληρηματική γλώσσα και ερεθιστικοί διάλογοι, καθιστούν απολαυστική αυτήν την ανελέητη παρωδία για τις καταπιεσμένες επιθυμίες των «δεύτερων» που θέλουν να πάρουν για λίγο κεφάλι από τους «πρώτους.

Μάνια Ζούση, Η Αυγή της Κυριακής, 27/1/15

 

Ο Δημήτρης Μυλωνάς κάθησε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και έστησε μια παράσταση με έξυπνο και εκλεπτυσμένο χιούμορ, γοργό ρυθμό και έντονες ερμηνείες. Διατηρεί το φλέγμα και τη φρεσκάδα του κειμένου και προσθέτει πινελιές σαρκασμού και αυτοειρωνείας στην παράσταση, πάντα όμως με γνώμονα, όχι το στείρο χάχανο, ή το γέλιο, αλλά στοχεύοντας βαθύτερα και ωθώντας το θεατή να συμμετάσχει με μια διάθεση αυτοσαρκασμού και αυτοκριτικής στο θεατρικό παιχνίδι, ώστε να μη μείνει στο ψυχαγωγικό κομμάτι της παράστασης, αλλά να προχωρήσει τουλάχιστον και σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό του προβληματισμού και ίσως της προσωπικής αναζήτησης. Ο ρυθμός της παράστασης είναι έντονος και ενίοτε καταιγιστικός, απαιτώντας την προσήλωση του θεατή στα επί σκηνής τεκταινόμενα, σε υψηλότατο βαθμό.

Γιώργος Χριστόπουλος, mindradio.gr, 2/2/15

 

Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική, με πολλές ανατροπές, καταιγιστικούς ρυθμούς κι άφθονο χιούμορ. Η παράσταση ξεκινάει από τον κήπο του «Επί Κολωνώ» όπου οι δύο πρωταγωνιστές παίζουν με ένα νόμισμα κορώνα-γράμματα και τους βγαίνει πάντα κορώνα. Μπαίνουν στο φουαγιέ κι από κει στη σκηνή για να συνεχίσουν εμμονικά το ίδιο παιχνίδι με το ίδιο αποτέλεσμα. Λίγο αργότερα ο θίασος θα ξεχυθεί στη σκηνή, τα ευφάνταστα κοστούμια και τα λιτά αλλά λειτουργικά σκηνικά θα πλαισιώσουν τις δράσεις οι οποίες εναλλάσσονται σε γοργούς ρυθμούς από έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών…Μια παράσταση που αξίζει να δείτε και όχι μόνον για να γελάσετε.

Μαρία Κυριάκη, episkhnhs.gr, 12/2/15

 

H παράσταση θα σας γεμίσει σκέψεις, ερωτηματικά, και διάθεση για πολύ συζήτηση. Πολύ περισσότερο που η παράσταση είναι άψογη και όλοι οι συντελεστές εξαιρετικοί. Αρχίζοντας από τον σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Μυλωνά, που διασκεύασε το έργο με τόσο μεγάλη μαεστρία που σας λέω το εξής: έχω δει τη μεταφορά του ίδιου του Τομ Στόπαρντ για τον κινηματογράφο με τους Tim Roth ως Γκίλντενστερν και τον Gary Oldman ως Ρόζενκραντζ. Ε, λοιπόν η μεταφορά του Δημήτρη Μυλωνά είναι σκάλες ανώτερη! Σε αυτά προσθέστε τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, ο ένας καλύτερος από τον άλλο, και θα καταλάβετε ότι πρέπει να πάτε να δείτε την παράσταση τρέχοντας.

Άγγελος Καλοδούκας, left.gr, 6/2/15

 

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά εγκαλεί και τις δύο διαστάσεις του, το εμβαπτίζει στη σκηνική μαγεία που παράγεται «με το τίποτα», ενθαρρύνει τον αυτοσχεδιασμό, αλλά δεν ξεχνά να τον δομήσει, εφαρμόζει έντεχνα το γκροτέσκο ύφος όσο και τη νεοελληνική μπαλαφάρα, του προσδίδει τον ιλιγγιώδη ρυθμό του παραλόγου, ενώ αξιοποιεί ευρηματικά τη σκηνογραφική «δεύτερη αυλαία» της Δήμητρας Λιάκουρα και τις ταιριαστές μουσικές του Παύλου Κατσιβέλη.

Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα, 12/3/15

 

Στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο νεαρός -και ήδη δοκιμασμένος επιτυχώς στα περσινά «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν» του Χουάν Μαγιόρκα- Δημήτρης Μυλωνάς επικρατεί το μπαρόκ παιγνιώδες που συχνά αγγίζει το γκροτέσκο…Παράσταση καλοδουλεμένη από το σύνολο των συντελεστών, ίσως υπερβάλλουσα στην μπαρόκ πληθωρικότητα και, γι’ αυτό, στη διάρκειά της που δεν αναιρεί όμως ουδόλως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της.

Δημήτρης Τσατσούλης, imerodromos.gr, 29/3/15

 

Ο Στόπαρντ με κυνικό χιούμορ παίζοντας και ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, αναφέρεται στους κομπάρσους της ιστορίας, στα επιλεγμένα θύματα που η θεωρία άλλοτε τα θεωρεί λίπασμα της ιστορίας και άλλοτε λαγούς στο έλεος των λαγωνικών και όχι σπάνια βλακώδεις εθελοντές στην υπηρεσία εγκληματιών που υποδύονται τους σωτήρες. Αυτή η δοκιμασία είναι και μυητική, και τελετουργική , και απομυθοποίηση , και συνάμα μέθη της φαντασίας όταν γίνεται θέατρο. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Μυλωνάς έστησε μια ζοφερά ιλαρή παράσταση, μια κλοουνερί στα όρια του τραγικά γελοίου .

Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 30/3/15

 

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά (κίνηση- χορογραφία Θάλειας Δήτσα), στο «Θέατρο επί Κολωνώ», στην καλή μετάφραση του Ηλία Ακριβόπουλου (επιμέλεια, δραματουργική επεξεργασία Δημήτρη Μυλωνά και Άννας Ελεφάντη), πιάνει τον μέσα πυρήνα του έργου, δίνοντάς το ως τραγική, κυκλική και ατέρμονη, καρναβαλική φάρσα της Ιστορίας. Με τα ωραία, διαχρονικά σκηνικά – κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα, τους σκιώδεις φωτισμούς της Χριστίνας Θανάσουλα, τις ευρηματικές μουσικές του Παύλου Κατσιβέλη. Οι ρυθμοί καλπάζουν, το ύφος είναι μιας γόνιμης, δημιουργικής α-πορίας. Με επεξεργασμένα κομεντιάνικα στοιχεία οι Γεράσιμος Γενατάς, Γιώργος Παπαπαύλου αναδεικνύουν ένα έξοχο, κατοπτρικό, σπαραξικάρδιο, τραγικωμικό υποκριτικό δίδυμο. Θοδωρής Σκυφτούλης, Άννα Ελεφάντη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης φτιάχνουν έναν πολύχρωμο, ισοδύναμο, αναγεννησιακό, περιπλανώμενο θίασο, από τον οποίο δεν λείπει τίποτε. Μια πλούσια ως διάνοια και όψη, πολιτικά σκεπτόμενη διαδραστική παράσταση.

Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή, 24/5/15